2019. Het is al weer twintig jaar geleden dat een afgrijselijke atoomoorlog ervoor zorgde dat er al vijfien jaar geen mensenkind is geboren. De bezetters van Amerika roeien alle ontstane mutanten uit, terwijl ze naarstig op zoek zijn naar gezonde mensen om op te experimenteren. Het Amerikaanse leger is onmachtig en schuilt in een ondergronds complex. Ze sturen een stuk langharig tuig erop uit om de laatste vruchtbare vrouw op aarde te vinden...
 

 

De vuistregel ´Hoe mooier de poster, hoe slechter de film´ wordt met 2019 - Dopo la caduta di New York maar weer eens bevestigd. Deze film van Sergio Martino is er namelijk eentje uit de onderste la. Een post apocalyptische b film die het voorstellingsvermogen bijna te boven gaat.

Aangezien mijn portemonnee het niet toeliet bier te kopen, had ik er verstandiger aan gedaan ter audio-visueel vermaak iets anders op te zetten. In nuchtere toestand is een dergelijke film namelijk stukken minder plezierig. Gelukkig zijn mijn hersenen al redelijk aangetast door al die erbarmelijke films die ik bekijk, waardoor er van enig vertier alsnog sprake was. Maar goed is anders, laat ik dat voorop stellen. Matig is zelfs een wereld van verschil met deze productie.
 

 

Wanneer ik de film naast vergelijkbare films leg, dan is er sprake van een middenmoter. Qua dom- en afgezaagdheid doet het verhaal van niet onder voor collega's. De aankleding is even belachelijk, het acteerwerk nog een graadje slechter. De beste acteur, George Eastman als halve aap, laat helaas een uur op zich wachten. Jammer genoeg gaat hij niet echt op in zijn rol van halve primaat. Een echte aap zal daarentegen te duur zijn geweest. 

De debiele pulpmomenten die je mag verwachten bij zulk soort films zijn aanwezig, maar het hadden er meer mogen zijn.

Je zult er weinig aan missen wanneer je de film niet ziet. Wanneer je dat echter wel doet kun je maar beter wat bier in huis hebben. Eigenlijk maakt bier alles leuker; seks, heavy metal concerten, autorijden, maar vooral post apocalyptische films uit Italië.