Geïnspireerd door de gebeurtenissen op de dvd van The Human Centipede die hij dagelijke bekijkt, gaat de zwakbegaafde viespeuk Martin op zoek naar twaalf slachtoffers. Hij wil net als Dr. Heiter -de hoofdpersoon uit zijn grote voorbeeld- een aantal mensen met anus aan mond vastmaken, zodat zij net zo worden als zijn lievelingshuisdier, de duizendpoot. Twaalf mannen en vrouwen heeft hij hiervoor nodig, die hij door zijn baan als bewaker in een kansloze parkeergarage makkelijk kan verkrijgen.
 

Ik zal meteen de hamvraag er maar even ingooien: is deeltje twee in deze zieke serie van Tom Six beter dan de eerste? Mijn antwoord hierop is ja, maar zoals je kunt zien heb ik hem met hetzelfde cijfer beoordeeld. Dat is te wijten aan de systematiek van ons zeer complexe filmbeoordelingssysteem.

Afijn, de reden dat ik deze film beter vindt is tweeledig. Ten eerste is het acteerwerk kwalitatief een stuk beter, waardoor andere ergernissen -van bijv. de stupide plot- minder makkelijk toeslaan. Hoofdrolspeler Laurence R. Harvey is perfect gecast als de ranzige, gestoorde maniak Martin. De manier waarop hij met een koevoet de hoofden van zijn slachtoffers inslaat is zowel humoristisch als bizar.
 

Reden twee komt voort uit de keuze voor zwart-wit, die het geheel een meer artistiek (en soms ook macaber) sfeertje meegeeft. De film is hierdoor minder standaard Hollywoodhorror en past meer binnen de euro-Horror uit jaren negentig en eerder. Ook de cameravoering is kwalitatief beter.

Al met al een stuk betere film, maar het blijft prut die enkel gericht is op effectbejag vanwege het choquerende verhaal. Dat is deze keer gelukkig minder pregnant aanwezig. Slechts het laatste half uur bestaat uit alle besognes rondom de menselijke duizendpoot. Tot die tijd is dit een niet onaardige horrorfilm. In 2015 zou nog een vervolg, Final Sequence, verschijnen.