Live and Let Die

In de openingsscène worden drie Britse agenten vermoord. Bond gaat op onderzoek uit en het spoor voert via New York naar het Caraïbische eiland San Monique en een plaatselijke potentaat, Dr. Kananga. Deze beschikt over enorme papaverplantages en staat in contact staat met de New Yorkse gangsterbaas Mr. Big. Bond ontmoet ook de maagdelijke maîtresse van Kananga, een jonge vrouw genaamd Solitaire, die de toekomst ziet via Tarotkaarten. Zij valt natuurlijk voor Bond, en ontvlucht met hem het eiland. Terug in New York ontdekt Bond wie Mr. Big is en wat zijn plannen zijn …

Live and Let Die presenteerde niet alleen een nieuwe Bond, dankzij een kruisbestuiving met blaxploitation, kreeg de film ook een uniek aanzien: voodoo-rituelen, pimpmobiles, afrokapsels en enkele van de meest afgrijselijke bakkebaarden in de geschiedenis van de mensheid. Het thema is ook anders dan in de voorgaande Bonds: er is geen gek die dreigt de wereld te zullen vernietigen, maar een criminele organisatie die de ruggengraat van de Amerikaanse samenleving wil breken met behulp van heroïne. Dat klinkt verdacht realistisch.

Ik mag Moore graag, ook als Bond, maar ik vraag me af of zijn relativerende benadering wel de juiste is voor deze film: de serieuze achtergrond van het verhaal vraagt om een grimmige aanpak en een harde Bond. Je bekampt de onderwereld niet met een glimlach, men zou je vierkant uitlachen. Live and let Die stuurt Bond echter in avontuurlijke stijl de wereld rond en Moore is charmante zelf temidden van huurmoordenaars, slangen en krokodillen. Bond is voortdurend in levensgevaar, maar je hebt nooit het idee dat hem iets kan overkomen.  

Live and Let Die oogstte aanvankelijk gemengde kritieken, en ik heb er nog steeds gemengde gevoelens bij. Ik weet niet goed wat ik van de film moet vinden. Er zijn mooie momenten zoals de begrafenisstoet in New Orleans en de krokodillenfarm (‘trespassers will be eaten’). Er is een geweldige stunt waarbij Bond met een speedboot over de auto van sheriff J.W. Pepper vliegt, die het Guiness Book of Records haalde. De achtervolgingsscène waar deze stunt deel van uitlmaakt, duurt echter te lang, en er sluipen gaandeweg steeds meer flauwe beeldgrappen binnen. De voodoo-scènes op San Monique zijn sfeervol en kleurrijk, maar halen tevens de vaart uit de film. Jane Seymour is mooi, maar ik vond haar tamelijk irritant. Gloria Hendry is echter leuk als de blunderde Rosie en de seksbom Madeline Smith maakt indruk in een piepklein rolletje als Bonds one-night-stand. De titelsong van Wings stelt niet veel voor, maar het muzikale thema werkt goed in de context van de film.

Bijzonderheid:

·         Een van de acteurs die werd aangezocht voor de rol van 007, was Clint Eastwoord. Hij was vereerd, maar vond dat de rol moest worden gespeeld door een Brit.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Conan the Barbarian (actie / avontuur : 7)
- Thunderball (actie / avontuur : 7)
- Octopussy (actie / avontuur : 7)
- The Living Daylights (actie / avontuur : 7)
- The Spy Who Loved Me (actie / avontuur : 7)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie actie eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie avontuur eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10