Escape to Athena is een nakomelingtje in de familie van de grote oorlogs-avonturenfilms uit de jaren zestig. Die gingen meestal over ontsnappingen (The Great Escape, Bridge on the River Kwai) of speciale missies achter het vijandige front (The Guns of Navarone, The Dirty Dozen). Escape to Athena combineert beide elementen, en verder doet vrijwel iedereen die ooit naam heeft gemaakt in dit soort films mee: Roger Moore, David Niven, Claudia Cardinale, Telly Savalas, het kan niet op. Er zijn ook nog gastrolletjes voor Elliot Gould, Richard Roundtree, Sonny Bono (de helft van Sonny & Cher) en Stefanie Powers (als stripteasedanseres!). Maar de tijd heeft niet stil gestaan: de sterren zijn allemaal (ruim) tien jaar ouder geworden. Sommige botten kraken even hard als het script.
Over de geloofwaardigheid kunnen we kort zijn: Roger Moore, de Brit der Britten, speelt een Duitser, en nog wel een nazi nog wel, Majoor Hecht. Zijn taak is gevangenen bewaken in een krijgsgevangenkamp op Griekse bodem, maar hij heeft meer oog voor de archeologische rijkdommen van de omgeving. Het gerucht gaat dat er in een hooggelegen klooster enorme kunstschatten liggen opgeborgen. Dat gerucht is ook de gevangen ter ore gekomen: ze willen dus ontsnappen uit het kamp, en vervolgens binnendringen in het klooster om de kunstschatten te stelen. Er zijn echter twee kapers op de kust: Zeno, de leider van het Griekse verzet, en de Duitse majoor Hecht, die ook wel schatrijk wil worden …
Escape to Athena had best aardig kunnen zijn, maar de film wil van twee walletjes eten: telkens als het spannend dreigt te worden, gebeurt er iets dwaas, en als het leuk wordt, begint er plots iemand te schieten. De tijd heeft niet stil gestaan, ook niet voor de dames, en Stefanie Powers had die striptease wellicht beter een jaartje of tien eerder uitgevoerd. Door de combinatie van no-nonsense actie en dolle parodie zitten we meer in de sfeer van James Bond dan die van de Tweede Wereldoorlog, en met name het slot had zo kunnen dienen voor een Bondfilm. Veel grappen gaan de mist in, maar sommige zijn leuk. Zo wordt er op spitse manier de spot gedreven met het vooroordeel dat Duitsers geen humor heben. Als Elliot Gould een mop vertelt, is er geen Duitser die lacht. Of ja, toch, eentje: Roger Moore. Ha ha ha.
