Edward Gallagher -Blackie- en Jim Wade kennen elkaar al hun hele leven. Als kinderen maken ze een aantal heftige gebeurtenissen mee, waardoor ze voor altijd vrienden en zielsgenoten zullen zijn. De karakters van beiden verschillen echter als dag en nacht. Als ze ouder zijn, is Blackie onderdeel geworden van een misdaadsyndicaat en schroomt hij er niet voor zijn tegenstanders op hardhandige wijze uit de weg te ruimen. Jim Wade is daarentegen een carrière bij de rechterlijke macht begonnen en heeft potentie om gouverneur van New York te worden. Dat een dergelijke vriendschap niet altijd goed kan gaan, blijkt wanneer Wade gedwongen wordt tegen Blackie te pleiten in een moordzaak waarbij deze betrokken zou zijn.
 

 

Het uitstekende acteerwerk van hoofdrolspelers Clark Gable en William Powell maken dit tot een uitermate genietbare rolprent. Het verhaal mag naar hedendaagse maatstaven dan niet bijster origineel zijn, waarschijnlijk was het destijds een vernieuwende plot. Er wordt de kijker een aantal morele dilemma's voorgeschoteld die gedurende de gehele film voor een zekere spanning zorgen. Bad guy Gable is bovendien zo charmant dat je het hem zonder problemen vergeeft als hij iemand vermoord heeft. Manhattan Melodrama is dan wel geen grote klassieker geworden, maar mag daar mijns inziens rustig toe gerekend worden. De kwaliteit is immers over de gehele linie hoog.
 

Saillant detail van Manhattan Melodrama is dat het de laatste film is die gangster John Dillinger heeft gezien. Toen hij in 1934 een bioscoop in Chicago uitliep, waar hij juist deze film had bekeken, werd hij door agenten doodgeschoten. Michael Mann maakte in Public Enemies uit 2009 dankbaar gebruik van dit gegeven.