Een groep Amerikaanse wetenschappers op de Zuidpool wordt opgeschrikt als er een hond hun kamp binnen komt rennen, achterna gezeten door een groep Noorse collega’s die het dier met veel geweld proberen te doden. De Noren slagen niet in hun poging, waarop de onderzoekers besluiten het dier op te vangen op hun basis. Dat dit geen slimme zet is, blijkt als de hond in werkelijkheid een vreemd monster blijkt te zijn dat verschillende gedaanten aan kan nemen. Dit buitenaardse wezen (ding) heeft eeuwen bevroren in het ijs gelegen, maar is door de Noorse expeditie opgegraven. De Amerikanen moeten de shit nu opruimen, maar dit is geen eenvoudige taak. Verre van zelfs, want wanneer het monster zich voordoet als een persoon is onduidelijk wie wel en wie niet te vertrouwen is.
 

John Carpenter's The Thing is een remake van The Thing from Another World uit 1951. Beide films zijn op hun beurt weer een adaptatie van de roman Who Goes There? van John W. Campbell Jr uit 1938. Toen The Thing in 1982 verscheen was deze niet onmiddellijk een daverend succes. Dat is ook niet gek als je bedenkt dat de film in de bioscoop moest concurreren met E.T. en Blade Runner. Pas jaren later weet deze film een kleine cultschare op te bouwen. Tegenwoordig wordt hij zelfs gezien als een van de beste in zijn genre en een grondlegger voor de hedendaagse horrorfilm.

Mijn inziens is The Thing typisch een product van de jaren tachtig, wat zowel als positief als negatief kan worden geïnterpreteerd. Positief vind ik de sfeer uit dit decennium die ook in de film duidelijk herkenbaar is. Zo zijn de aankleding van de onderzoeksbasis, de kleding van de karakters en de muziek echte producten uit de eighties. Een ander positief punt zijn de special effects van het monster, die tegenwoordig weliswaar overtroffen worden, maar nog steeds zeer doeltreffend zijn. Vooral de vermangelde gezichten van opgezwolgen mensen zijn angstaanjagend en tegelijkertijd indrukwekkend van kwaliteit.

Toch is The Thing voor mij niet de klassieker waarvoor vele anderen hem aanzien. Het negatieve van de jaren tachtig drukt namelijk een sterk stempel op deze film. Zo is het acteerwerk regelmatig erg onnatuurlijk en zijn zowel gedrag als conversatie van de hoofdpersonen vooral erg langzaam te noemen. Ook storend vind ik het relatieve gebrek aan memorabele gebeurtenissen en aan goede actie- en schrikmomenten. In plaats hiervan zien we veel interactie tussen de hoofdrolspelers, maar door de niet altijd overtuigende prestaties van de acteurs leidde dit voor mij enkel af. The Thing is zeker geen slechte horrorfilm, maar ik heb ze in het genre, zeker in de jaren tachtig, beter gezien.