Achterstevoren wordt hier het verhaal verteld van een gast die wraak wil nemen. In het begin is niet helemaal duidelijk waarom, maar wat wel duidelijk is is dat hij er geen gras over laat groeien. Tijdens zijn zoektocht naar een zekere Lintworm is ie niet al te aardig tegen zijn medemensen. Lintworm komt ook op niet al te beste manier aan zijn einde. En dan gaat de film een stukje terug in de tijd en zien we dat een chick verminkt, vermoord en verkracht wordt gevonden. Een scene later zien we haar verkracht worden. En zo gaat alles terug tot het moment waarop man en vrouw gezellig thuis zitten en erachter komen dat de vrouw zwanger is.
De sfeer in deze film is erg donker. Dit geldt niet alleen de voor de decors, maar ook voor het acteren en het camerawerk. Gezellig is deze film niet, zeker het eerste deel niet. Veel geweld en gescheld in het Frans voeren de boventoon. Net als Baise Moi, die andere Franse film over verkrachting, biedt deze film helaas veel en veel te weinig. Eigenlijk vind ik dit soort films ook een beetje ziek. Dit soort dingen kunnen op een geinige manier gebracht worden, maar dat gebeurt hier niet. De verkrachting en geweldsscenes zien er allemaal zeer realistisch uit. Ik vind dit een beetje triest. Kunnen relativeren is namelijk ook een kunst. Dat doet deze film niet. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die hier van houden, maar ik hoor daar zeker niet bij.
Net als Boobema kan ik deze film nauwelijks waarderen, maar niet om de redenen die hij aanvoert. Irréversible heb ik niet als schokkend of ziek ervaren, maar vooral als goedkoop, hoogdravend en bovenal dodelijk saai. Het begin, of beter gezegd het einde, is al behoorlijk irritant te noemen. Het lijkt erop alsof de cameraman in een LSD-trip zit. De schokkerige handheld manier van filmen wat dit oplevert, is misselijkmakender dan de zogenaamd "zéér realistische, brute geweldsscènes" waarmee de film loopt te adverteren op de hoes van de dvd. De beste scène in de film valt overigens wel in het begin te bewonderen: Een gast (niet de verkrachter overigens) wordt de kop ingeslagen met een brandblusser. Hierna wordt de kijker op Memento-achtige wijze teruggevoerd naar wat nu de oorzaak is van deze gewelddadige climax. Het blijkt de verkrachting te zijn van zijn mooie vriendin (Monica Bellucci). Deze verkrachting vindt plaats na 43 minuten speelduur. Er wordt maar liefst 10 minuten voor uitgetrokken. Dit is niet alleen erg goedkoop qua effectbejag, maar ook een simpele manier om de boel op te vullen. Natuurlijk is het niet fijn om naar te kijken; des te schokkender is het wellicht dan ook dat ik -uit pure verveling- na twee minuten geforceerd kontneuken zat te hopen dat de dader eindelijk eens zou klaarkomen. Na deze veel te lange scène trapt de verkrachter Bellucci nog even aan gort en in coma. Neem van me aan, hierna kun je de film beter afzetten. De film zakt dan namelijk in als een plumpudding met oninteressante verwikkelingen op een feestje, wat obligatoire romantiek en Bellucci die tot de ontdekking komt dat ze zwanger is. Zucht, wat enorm saai. Regisseur Gaspar Noé kende ik al van het eveneens controversiële Seul Contre Tous, waarvan de hoofdpersoon ook nog even zijn opwachting maakt in Irréversible. Verder zag ik hem op de extra´s van de rukfilm Salò zich lovend uitspreken over die film, wat me getuige Irréversible nauwelijks verbaast. Verkrachtingsfilms, een acquired taste zullen we maar zeggen...
