Frank Pierce rijdt nachtdiensten op de ambulance in een van de slechtere wijken van New York City. Hij heeft een traumatische ervaring achter de rug door een patient die onverwacht overleed en is daarnaast overwerkt. Langzaamaan wordt hij gekker en gekker en begint hij de werkelijkheid te verliezen. Daar helpt de aanwezigheid van Mary Burke, een jonge vrouw wier vader in het ziekenhuis op sterven ligt, weinig bij. Frank bekommert zich om haar, maar onduidelijk is of hij dit in de rol van verzorger of potentiële minnaar doet.

In mijn studententijd heb ik deze film meermaals gezien, meestal onder het genot van een aantal biertje en wat van dat groene spul dat je op moet roken. Voor dat soort avonden is Bringing Out the Dead een uitstekende film. De taxiritten door New York, lekker psychedelisch weergegeven doen het op zulke momenten erg goed.

Ruim tien jaar later heeft deze film niet meer dezelfde impact, maar moet ik constateren dat hij de tand des tijds goed heeft doorstaan. Het valt op dat deze ode aan New York opvallend veel paralellen vertoont met Scorsese's meesterwerk Taxi Driver, ook een film over The Big Apple. De stad wordt echter op zijn meest verrot neergezet, waarbij vooral het nachtelijk tuig flink aan bod komt.

Bringing Out the Dead is overigens een van de weinige films waarin Nicolas Cage een fatsoenlijke hoofdrol speelt. Samen met Leaving Las Vegas en zijn samenwerking met de gebroeders Coen, is dit eigenlijk de enige film waarin hij laat zien wat hij echt kan.