Punkband Ain't Rights is op tour door het noordwesten van de VS, waarbij ze elke avond al blij zijn als een optreden betaald wordt met een maaltijd en een slaapplaats. Ze krijgen een uitnodiging voor een show in een skinheadbar die ze besluiten aan te nemen. Na het optreden zijn ze getuige van een moordpartij, waarna de band het pand niet meer mag verlaten. Wat volgt is een ontsnappingspoging versus een horde moordlustige neonazi's.

De green room is een kamer achter de coulissen waar een artiest zichzelf voor en na een optreden kan voorbereiden en uitrusten. Dit is precies de ruimte waarin de leden van de punkband zich bevinden wanneer de moord plaatsvindt. Omdat ze de kamer kunnen afsluiten zijn ze relatief veilig, maar er is slechts een bewaakte uitgang. Sterkste punt van de film Green Room is de afwisseling tussen rustige momenten van bezinning en nieuwe plannen bedenken in de green room tegenover de bloederige en chaotische momenten tijdens de ontsnapping. Laatstgenoemde scènes maken dat dit een horrorfilm genoemd kan worden.

Mijn eerste gedachten over Green Room waren echter die van een artyfarty hipster film. Dat merk je aan het acteerwerk, de cameravoering en de slome conversaties. Omdat de actie pas na een half uurtje losbarst is het wel even doorbijten. Ook jammer is de weinige plotontwikkling, waarbij de motieven van de neonazi's niet bepaald helder zijn. Zo blijkt een van hen een overloper te zijn, maar wordt hier in retrospect nauwelijks enige aanwijzing voor gegeven. Een dergelijke plotwending valt dus nogal rauw op het dak. Setting, tempo en actie zijn dus dik in orde, maar er was hier absoluut ruimte voor verbetering geweest. Ter afsluiting: goeie rol van Patrick Stewart!