De mannelijke topmodellen Derek en Hansel leven al tien jaar een teruggetrokken bestaan. Je zou ook kunnen zeggen dat ze aan lager wal zijn geraakt. Ze worden door Interpol gevraagd opnieuw de catwalk op te gaan. Een groep modellen heeft namelijk als missie om beroemdheden om het leven te leggen, waartegen het dynamische modellenduo wordt ingezet. In de snel veranderende modellenwereld blijkt het echter lastig om weer status te krijgen.

Zoolander 2 was misschien wel de film waar ik het afgelopen jaar het meeste naar heb uitgekeken. Vanaf het moment dat ik wist dat Derek en Hansel hun modellenkunsten weer zouden gaan vertonen was ik enthousiast. Zoolander is immers een (cult)klassieker onder de komedies, een film die Amerikaanse humor wist te combineren met een eigen twist. Bijna ontastbaar in zijn grappen, maar toch ronduit flauw en slecht ook. Kortom, een zeer originele komedie.

Als Zoolander 2 begint is er alle vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen. Een half uurtje in de film kwam ik er echter achter dat ik nog niet voluit had moeten lachen. Sterker nog, meer dan een paar gniffeltjes konden er niet vanaf. Dat niveau herstelde zich niet en de bewustwording daarvan maakte dat ik me ronduit begon te ergeren aan deze film.

Hoe is het mogelijk dat een geniale film als Zoolander zo vreselijk door het slijk wordt gehaald in zijn vervolg? Zeker aangezien de cast hetzelfde is en Ben Stiller zelf opnieuw op de regiestoel zit. Er wordt vaak gesteld dat een tweede deel niet meer zo goed is als het origineel. In dit geval hebben we te maken met een van de slechtste vervolgen die ik ooit heb gezien. Skip!