Een teleurstellend vervolg op Our Man Flint. Het verhaal draait dit keer om een feministisch complot om alle macht aan het zwakke geslacht te schenken. De president van de VS wordt ontvoerd, de chef van de geheime dienst afgeperst, en van andere landen of geheime diensten valt helemaal niks te verwachten, dus de wereld lijkt overgeleverd aan de grillen van de dames, maar natuurlijk staat Flint paraat. 

 

Het ontderwerp lijkt geschikt voor een sexy en grappige Bondparodie, maar helaas is de parodie niet erg grappig en is de film eerder seksistisch dan sexy. Verder zorgden in het eerste deel de ruzies tussen Flint en zijn chef (Lee J. Cobb) voor verbaal vuurwerk, maar dat blijft nu achterwege omdat de twee kemphanen beste maatjes zijn geworden. Er blijven een paar aardige grappen over, en één daarvan (Flint die dolfijnen in hun eigen taal aanspreekt) is werkelijk hilarisch, maar de humor slaat snel plat en er is onvoldoende actie om de vaart er in te houden. Ongelukkigerwijs duurt de film ook nog bijna twee uur (!). 

 

In Like Flint deed het nog aardig aan de kassa maar de kritieken waren vernietigend en Coburn liet weten dat hij er geen zin meer in had. Om die redenen werd dit tweede avontuur van Flint meteen ook het laatste. Wel werd een poging ondernomen om een TV-serie rond het personage op te starten, maar zonder Coburn was ook dat een kansloze onderneming.

 

 

In like Flint is een uitdrukking die duidelijk maakt dat Flint de dames vlotjes tussen de lakens krijgt. Het is verbastering van een gezegde dat oorspronkelijk verwees naar Errol Flynn, de grootste Casanova uit de geschiedenis van Hollywood. De oerversie is In like Flynn: De Urban Dictionary illustreert dit als volgt: