Geheimagent Derek Flint was één van de eerste Amerikaanse antwoorden op James Bond (een ander voorbeeld was Matt Helm, gespeeld door Dean Martin). Flint is wegens insubordinatie ontslagen door zijn werkgever, de internationale  organisatie voor contraspionage Z.O.W.I.E. (Zonal Organization World Intelligence Espionage) maar hij is en blijft de beste spion ter wereld en zijn baas, Lloyd Cramdon, die een gruwelijke hekel aan hem heeft, wordt gedwongen om hem opnieuw in dienst nemen als de aarde in haar voortbestaan wordt bedreigd ...

 

De intrige klinkt verrassend actueel: Wetenschappers in dienst van de misdadige organisatie Galaxy hebben een methode gevonden om wereldwijd de temperaturen op te voeren. Enkele gletsjers zijn reeds gesmolten en de verschillende continenten worden bedreigd door overstromingen en tsunami’s. Flint komt Galaxy al snel op het spoor (via zijn culinaire kennis!) en weet uiteindelijk een klimatologische ramp te voorkomen. Zou Al Gore zijn nummer hebben?  
 

Velen vinden dit één van de beste Bondparodieën, en daar valt wat voor te zeggen: De film kabbelt aangenaam voort, er is volop actie, en de vrouwen zijn lekkere stukken. Maar in de loop der jaren is Bond een soort parodie van zichzelf geworden, en de humor van Our Man Flint verschilt niet veel van de quasi-lollige avonturen die Bond beleefde in de jaren tachtig. Daarbij valt op dat het budget aan de magere kant was voor een Hollywoodproductie; de schaalmodellen die in sommige scènes zijn gebruikt zien er erbarmelijk uit. 

 

Flint blijft echter wel een leuke figuur: hij is zesde Dan Karate, slaapt gestrekt op twee stoelen (die scène moet je gezien hebben), spreekt 47 talen en beschikt over een aansteker met 83 verschillende functies. En natuurlijk is hij volkomen onweerstaanbaar voor het andere geslacht. James Coburn is een coole figuur en zet hem aardig neer, maar de film werkt het best als hij het scherm moet delen met Lee J. Cobb, die zijn kortaangebonden chef speelt. De ruzies tussen beiden zijn bij vlagen hoogst onderhoudend.