Tornados, dat is wat je bij de film Twister verwacht. En die krijg je ook, behoorlijk veel zelfs. Als deze film alleen maar ging over dit onderwerp was ie best aardig geweest. Een team wetenschappers wil proberen om in het oog van een tornado een apparaat los te laten, waardoor ze meer informatie kunnen inwinnen over die tornados. Ze worden tegengezeten door een ander team, een soort badguys, die het doen voor het geld in plaats van wetenschap. Als een van de grootste twisters ever over Amerika raast proberen ze beide hun apparaat los te laten.
So far, so good. Dit deel van de film is niet onaardig om naar te kijken. De tornados zijn cool weergegeven en het is gaaf om te zien hoe die dingen alles slopen wat er op hun pad komt. Twister wil echter graag meedoen met alle mogelijke Hollywood-clichès en daar zit het manko van deze film. Er is een liefdesverhaal over scheidingen, ex-vrouwen en nieuwe relaties. Er is persoonlijk drama, bekenden die zijn overleden en andere bekenden die bijna doodgaan. En er is natuurlijk een standaard einde, waarin alles goed komt, twee mensen elkaar vinden, de good guys hun apparaat loslaten, de bad guys niet, etc. Door deze dingen wordt Twister een standaard rampenfilm. Die zijn bijna altijd wel vermakelijk om naar te kijken door de special effects. Maar voor een goede film verwacht ik toch zeker wel wat meer.
