Shattered Glass vertelt het waargebeurde verhaal van journalist Stephen Glass. De ster van deze jonge verslaggever voor het gezaghebbende opinieblad The New Republic rijst aanvankelijk snel. Zijn schrijfstijl is vlot en zijn stukjes bevatten de nodige humor. Bovendien heeft hij er patent op continu met interessante verhalen aan te komen zetten. Hierdoor is hij veelgevraagd en lijkt niets hem een succesvolle journalistieke carrière in de weg te staan. Stephen is echter een enorme fantast en heeft meer dan de helft van zijn verhalen uit de duim gezogen. Door zijn onaflatende stroom leugens komt hij in de knel, waar hij zich uit tracht te vechten met behulp van nog meer bedrog...
Voordat ik Shattered Glass integraal zag, ging er een stuk of vijf mislukte kijkpogingen aan vooraf. Telkens zette ik de film af, omdat de hoofdpersoon me à la minute zo geweldig irriteerde met zijn rotsmoel en klotemaniertjes. Het is echt zo´n gast die je alleen daarom al op zijn bakkes wil rammen. Toen ik eens vastberaden was de film niet reeds na vijf minuten af te zetten en hem in zijn geheel bekeek, kwam ik tot de conclusie dat het personage -gezien mijn ergernis- bekwaam is neergezet. Stephen Glass is een pathologische leugenaar die door iedereen aardig gevonden wil worden. Daarnaast heeft hij verscheidene andere (dwangmatige) stoornissen. Zo alfabetiseert hij verschillende biermerken als hij een feestje houdt en biedt hij om de haverklap zijn excuses aan. De helft van de zinnen die hij zegt beginnen met: "I´m sorry. Are you mad at me?". Hehehe, wat een enorme buttgast. De hoofdmoot van de film beslaat uiteraard het feit dat Stephen het klaarspeelt om allerlei gelogen stukken geplaatst weet te krijgen in een zeer gerenommeerd blad, wat een enorme blamage is. In het nauw gedreven trekt hij zijn leugens tot in het belachelijke door en schroomt hij niet om zijn collega´s op te zetten tegen de hoofdredacteur. Dit voorkomt echter niet dat hij op zoek moet naar ander emplooi. Tegenwoordig is Stephen Glass advocaat.
