Boobbert beschrijft hieronder heel treffend wat het grote probleem is van Paradise Now: de film mist diepgang. Daarom snap ik niet dat hij de film nog met een ruime voldoende beloond, want dat is hij mijns inziens absoluut niet waard. Middels een uitermate mager verhaal wordt het verhaal verteld van twee gasten die een bomaanslag gaan plegen. Motivatie van hun kant ontbreekt volledig en er wordt werkelijk op geen enkele manier aan karakteruitdieping gedaan. Dan volgt er ook nog eens een niet slagende poging om Israël binnen te gaan, waarmee weer een half uur film wordt gevuld met overbodige scènes. Dat uiteindelijk een van de gasten tot inkeer komt door een chickie en de ander wel doorgaat met zijn daad neem ik voor gegeven aan. Doordat ook de relatie tussen die gast en chick helemaal niet uitgelegd wordt is zijn keuze niet door te gaan niet te verklaren. Al met al vind ik dat Paradise Now een kwalitatief redelijk in elkaar stekend niemendalletje is geworden, dat enkel aanslaat door zijn zogenaamd controversiële thema. Ik zie echter liever gewoon een film waarin de karakters uitgediept worden in plaats van dat ze aan je voorbij gaan als een poppenkast. Gemiste kans om met een actueel en interessant thema iets goeds te doen.
In deze alom gewaardeerde en veel genomineerde, maar volgens mij ietwat overschatte film, zien we het verhaal van twee hele goede Palestijnse vrienden die geronseld zijn twee zelfmoordaanslagen te plegen. Zodra ze het nieuws krijgen dat zij de uitverkorenen zijn die deze heilige taak mogen volbrengen rijzen er twijfels. In eerste instantie bij Said, maar later weer bij Khaled. Suha speelt hierbij zeker een rol, aangezien er wel min of meer wat bloeit tussen haar en Said. Zij is er echter van overtuigd dat geweld in het algemeen en zelfmoordaanslagen in het bijzonder niet de juiste oplossing is en zij pleit dan ook voor een geweldloze aanpak. Ondanks alle twijfels besluiten de twee jongens toch tot actie over te gaan.........
Een heel positief aspect van de film is dat er niet een enorme moraal naar voren wordt gebracht. De verschilende manieren van kijken naar de werkelijkheid worden belicht en er wordt niet echt een waarde-oordeel gegeven. Ook wordt je niet continu verveeld met de vraag of Israel nu fout zit of de Palestijnen. Dat zorgt ervoor dat het een heel ander aspect bekijkt dan wat we gewoon zijn als we films/documentaires over dit onderwerp bekijken. Er wordt meer gepoogd naar de psychologie achter degene die een zelfmoordaanslag pleegt te kijken. Helaas mislukt die poging een beetje, daar er nergens echt diepgang in de argumenten zit en essentiele informatie ontbreekt ,wat waarschijnlijk weer te maken heeft met het feit dat de regisseur niet te veel nadruk wil leggen op de vraag wie er nou fout zit. Als de regisseur dat moeilijkheidje nog wat beter opgelost had dan verdiende deze film alle lof die het nu krijgt. Nu ontstijgt het echter niet het niveau van een goede middenmoter.
