Het is 12.01 uur. Kantoorpik Myron Castleman steekt de straat over om te gaan lunchen in het park. Niet zo bijzonder, zou je zeggen. Het is echter al de veertigste keer dat hij dat die dag doet. Het tijdsraam 12.01 uur tot 13.00 uur blijft zich namelijk herhalen als gevolg van een tijdsbotsing. Het vervelende voor Myron is dat hij de enige is die zich hiervan bewust is. Na een tijdje gaat deze routine hem vervelen. Als hij in een krant leest over de tijdsbotsing, zoekt hij contact met de wetenschapper verantwoordelijk voor deze theorie. Zal die hem kunnen helpen? Vrij geinige korte film met een van de beste eindscènes ooit. Bovendien de film bij uitstek om tien keer achter elkaar te kijken. Deze prent, die als basis diende voor de latere film Groundhog Day, werd genomineerd voor een Oscar.
Zeer vermakelijke korte film waar je vele malen meer plezier aan zult beleven dan aan de gemiddelde lange speelfilm die uitkomt. Als je dan ook nog bedenkt dat je deze film eigenlijk 2 keer moet zien om het acteerwerk en de sfeer duidelijk te kunnen beoordelen, dan heb je toch 50 minuten vermaak. Naarmate het einde nadert wordt het verhaal steeds geiniger. Dat heeft uiteraard te maken met de steeds hoger oplopende frustratie van de hoofdpersoon, die er alles aan probeert te doen uit de sleur van het telkens weer opnieuw beleven van dat ene uur te komen. Is zelfmoord misschien de oplossing?
