Schijnbaar is het nogal belangrijk dat je in de sfeer van deze film komt om hem te kunnen waarderen. Het is mij zeker gelukt om dit te doen, maar aangezien de sfeer niets dan een sfeer van aburridoheid is, kan ik deze film zeker niet waarderen. Het heeft minstens een uur geduurd voordat het eerste glimlachje op mijn gezicht kon verschijnen en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn van een film. De stukken waarom gelachen zou moeten worden zie je honderd jaar van tevoren aankomen, alleen heb ik nooit om die grappen kunnen lachen omdat ze simpelweg niet leuk zijn. En dan zeggen dat ik de film niet snap als ik die scènes niet begrijp is natuurlijk helemaal je reinste onzin. Ik vind The Life Aquatic een zwaar overschatte film, die de titel parodie bovendien nauwelijks waardig is.
The Life Aquatic heeft een heel apart sfeertje en aparte soort humor. Het is humor die zich meestal niet uit in gebeurtenissen, maar in situaties. De hele situatie is dan zo triest, dat het humoristisch is. Dit zorgt voor veel vermaak, maar ik heb niet de hele tijd minstens zitten grinniken, zoals Boobiëlle. Vaak zat waren er voor mij `neutrale` momenten.
Het sterkste punt van de film vind ik de karakters en het geinige decor wat overduidelijk nep is. De onderwater decors zijn gevuld met gekke 3D vissen in alle mogelijke kleuren die nog meer bijdragen aan de lekkere nepheid. Ik vind het een gewaagde film voor deze tijd van clichés!
Steve Zissou is oceanograaf en maakt samen met zijn crew, Team Zassou, documentaires. Hij is echter duidelijk op zijn retour, zijn laatste documentaire is geflopt en hij heeft hard een nieuw succes nodig. Zijn huidige project moet zijn redding worden. Hij gaat op jacht naar de wel of niet bestaande Jaguar haai die zijn voormalige partner Esteban heeft doodgebeten (het onderwerp van zijn vorige documentaire, toepasselijk "Adventure no. 12, The jaguar shark, part 1" genaamd). Gezien zijn laatste film geflopt is heeft hij echter problemen genoeg geld bij elkaar te krijgen voor zijn nieuwe project. Redding komt in de vorm van Ned Plimpton, een jongeman die beweert wel of niet zijn zoon te kunnen zijn, en al snel als zodanig wordt geaccepteerd (en hernoemd wordt tot Kingsley Zissou). Hij gaat ook mee als bemanningslid voor de broodnodige vader-zoon bonding. De jacht op de Jaguar haai verloopt echter niet volgens plan, onder andere door een stel Filipijnse piraten en een dreigend faillissement.
Heerlijk retro sfeertje, perfect doorgevoerd tot en met de special effects en versterkt door de humoristische verwijzingen naar Jacques Cousteau. Solide acteerwerk door een aantal acteurs die al in eerdere films van Anderson present waren zoals Bill Murray, Angelica Houston en Owen Wilson. Liedjes van David Bowie, uitgevoerd in het Portugees door een bemanningslid, voegen voor mij ook iets toe. Er zijn weinig films waarbij ik vrijwel constant minimaal zit te grinniken maar dat was bij deze film zeker het geval.
Eindelijk weer eens een originele film waar ook nog eens in gelachen kan worden. Een persiflage op Jacques Cousteau en soms zeker ook een parodie op Rambo. Schitterend hoe Steve Zissou al die gasten neermaait en het nog normaal vindt ook Ik heb vooral heel veel geglimlacht om de absurde situaties, maar het is niet dat je continu dubbel ligt van de grappen, iets wat deze film ook niet nodig heeft aangezien het verhaal vrij goed is en het filmisch ook nog goed in elkaar zit. Zeker een vette aanrader als je van absurd houdt, sommigen zullen de humor echter niet inzien en het maar een maffe film vinden. Aan jezelf dus om te bepalen of dit jouw ding is!
