Emily Howe en haar man Peter hebben besloten de claim die zij op een huis van familieleden hebben liggen eindelijk te innen. Samen met hun advocaat Schlocker en diens assistent Ann reizen ze af naar het verwaarloosde huis. Hier woont Bruno, die de voogdij heeft over de drie oudere kinderen Merrye van wie het huis eigenlijk is. Zij leiden alledrie aan een syndroom waardoor hun hersenen degeneratief gedrag vertonen. Langzaamaan ontpoppen zij zich weer tot de kinderachtige status die ze ooit hadden. Dit zou op zich geen onoverkombaar probleem zijn, ware het niet dat de Merrye's ook honger naar bloed hebben.
 

De naamgeving van deze horrorfilm is interessant. De Spider Baby slaat op een van de kinderen van Merrye, die haar slachtoffers het liefst in breiwerk gevangen neemt en daarna bewerkt met messen, als ware ze een spin. Het tweede deel is minder duidelijk verklaarbaar. Het verhaal is zeker gestoord, dat staat buiten kijf, maar of het ook het meest gestoorde ooit is? Misschien in 1968 wel, maar anno 2011 is deze bewering zonder problemen te weerleggen.
 

Ach ja, aan de kwaliteit van de film, alsmede het gebrek daaraan, doet dit niets af. Spider Baby is een horrorfilm die het niet moet hebben van grootse spanning, maar vooral van ongemakkelijke situaties waar je lichte kippenvel van krijgt. De familieleden van Merrye zijn op momenten best wel creepy en spelen hun rollen met verve. Het is allemaal nogal clichématig, maar daardoor niet minder effectief.
 

Minder te spreken ben ik vooral over het feit dat alle bloederigheden buiten beeld plaats vinden. Het is dus vooral suggestie, maar doordat deze er zo dik op ligt -de messen zie je net niet de lichamen in gaan- spreekt ze minder tot de verbeelding. Men had beter kunnen kiezen voor echte suggestie, of voor all out gore. Al met al is Spider Baby een interessant werkje met een prima speelduur van 80 minuten en wat mij betreft dus zeker aan te raden.