Wetenschapper Lawrence Angelo doet onderzoek naar virtual reality en hoe dit concept invloed heeft op de intelligentie van zijn gebruikers. Hoewel hij enkel vreedzame plannen heeft, zien zijn bazen ook allerlei andere toepassingen. Als zij ervoor zorgen dat een van zijn testchimpansees om het leven komt, gaat hij van ellende een poos thuis werken. Hij besluit echter niet volledig bij de pakken neer te gaan zitten en zijn onderzoek aan huis voort te zetten.

Omdat hij thuis geen beschikking heeft over primaten, haalt hij de verstandelijk gehandicapte tuinman Jobe over om mee te werken aan zijn experimenten. Het duurt niet lang voordat diens intelligentie zienderogen toe neemt. Hoewel Angelo in eerste instantie erg blij is met deze ontwikkelingen, blijkt het IQ van zijn testpersoon langzaamaan hoger te worden dan dat van  hemzelf. Als Jobe het in zijn hoofd krijgt dat hij de hele wereld kan besturen door in cyberspace alle computers van de wereld aan te sturen, is het eigenlijk al te laat om hem nog tegen te kunnen houden. Bovendien heeft hij ook besloten wraak te nemen op iedereen die hem vroeger pestte vanwege zijn domheid.
 

The Lawnmower Man is in naam geïnspireerd door een boek van Stephen King. Dat verhaal en deze film hebben verder geen enkele overeenkomst. King heeft dan ook afstand genomen van de film en wil er niet met zijn naam aan verbonden zijn.
 

Deze film wordt over het algemeen niet gezien als een hoogtepunt binnen zijn genre. Waarom men er zo negatief over is, is mij niet geheel duidelijk. Uiteraard zie ik ook wel dat er het een en ander mis is met deze film. Vooral de special effects krijgen dikke minpunten. Deze zien er -zeker met de hedendaagse CGI in het achterhoofd- alles behalve indrukwekkend uit. Eerder lachwekkend, en mijn vermoeden is dat men hier in 1992 ook niet van ondersteboven was. De scènes in cyberspace zijn bijzonder treurig (zie ook de eerste screenshot).
 

Het acteerwerk van Pierce Brosnan (met fout oorbelletje) en Jeff Fahey is niet om over naar huis te schrijven, maar adequaat genoeg. Ditzelfde geldt voor de andere acteurs. Ook over het verhaal ben ik niet laaiend enthousiast, maar het voldoet en is niet van een storende kwaliteit. Nee, buiten de effecten is er niet veel aan te merken op deze rolprent. Het jaren negentig sfeertje wordt alleraardigst overgebracht en alleen al om die reden is het interessant eens naar The Lawnmower Man te kijken. Als er dan echt negatief moet worden gedaan, dan mag dat over het vervolg uit 1996, Lawnmower Man 2: Beyond Cyberspace. Die film is daadwerkelijk het aanzien niet waard.