Wanneer Casey aan het babysitten is, gedraagt een van de oppaskinderen zich raar door met een spiegel bij een baby te klooien. Vanaf dat moment heeft ze allerlei waanbeelden over een klein jongetje. Langzaamaan ontdekt ze dat ze bezeten is door een geest. Haar vrienden willen haar in eerste instantie echter niet geloven. Stug gaat ze door met haar zoektocht naar de waarheid achter de waanbeelden. Ze ontdekt dat er een Joodse geest in haar zit die zich manifesteert in tweelingen. Toevalligerwijs blijkt Casey ook een tweeling te zijn, maar is haar broer of zus tijdens de zwangerschap overleden. Om echter definitief van de geest af te komen, is er maar een oplossing: een duivelsuitdrijving. Casey zoekt hiervoor contact met een Joodse rabbijn. De geest in haar blijkt echter een stuk sterker te zijn dan verwacht.
Iedereen die beweert van horrorfilms te houden heeft de klassieker The Exorcist wel eens gezien. Nadat die film talloze slechts prequels en sequels heeft gekregen, is er nu een andere film die probeert een graantje mee te pikken van dit succes: The Unborn. De gelijkenissen lijken in eerste instantie miniem, maar al snel ontpopt deze film zich tot een kloon. Dieptepunt hierin is een man die met zijn hoofd omgedraaid op armen en benen de trap afloopt. Maar ook de scène van de duivelsuitdrijving is letterlijk gejat, ware het niet dat The Exorcist nog werd opgeleukt met het overbekende 'Fuck me, Jesus'. The Unborn is echter niet het slechtste dat er op dit vlak ooit is uitgekomen. Ergens was ik namelijk nog wel nieuwsgierig naar de achtergrond van Casey's waanbeelden. Naar mate het verhaal zich verder ontvouwt, wordt de film echter zwakker en zwakker. Na afloop had ik in ieder geval het idee weer wat tijd van mijn leven verknoeid te hebben. Hoofdrolspeelster Odette Yustman zorgt er gelukkig voor dat de mannelijke kijker zijn aandacht nog een beetje kan vasthouden.
