Een eeuwenoude perzik met superkrachten wordt ontvreemd uit de Shur-Li Temple. Master Card stuurt monnik Art Chew ("Gezondheid!") erop uit om deze krachtbron terug te krijgen. Hiervoor moet hij naar Amerika en bindt hij samen met Uncle Wong, Waymon, Roy Lee en Sue Shee de strijd aan met de bende van de gemene Helen Hu en haar trawanten Lo Fat, One Ton en Jean-Claude Croissant... Zoals je aan de namen van de personages al kunt zien, is Kung Phooey! een enorm flauwe bedoening. Ik heb aardig wat flauwe komedies gezien, maar deze spant zowat de kroon. De flauwheid is van zulke proporties dat het dikwijls niet eens grappig is. Hoewel, dat is een kwestie van interpretatie. Enfin, daar de film dermate grossiert in melig- en stompzinnigheden valt er genoeg af te lachen. In de traditie van Kung Pow, Beverly Hills Ninja en in mindere mate Kung Fu Hustle wordt er een geslaagde parodie op het martial arts-genre neergezet. De film laat zich het beste vergelijken met eerstgenoemde titel. Er wordt lekker gespeeld met de clichés van het genre, terwijl de verwijzingen naar bekende exponenten van het genre talrijk zijn. Tevens zijn de stereotyperingen van Chinezen niet van de lucht. Er wordt nergens getracht fatsoenlijke actie-choreografie af te leveren, maar Kung Phooey! veegt wat dat betreft nog steeds de vloer aan met het (serieus bedoelde) Nederlandse Fighting Fish. Niet dat dat ook maar iets zegt overigens, maar om de gevechten draait het hier gelukkig niet. Tsja, ik kan me ergens wel voorstellen dat mensen dit een gedrocht van jewelste vinden, maar ik heb me er aardig mee vermaakt.
