Het eerste half uur van UHF heb ik me groen en geel zitten ergeren en had ik er heel weinig hoop op dat het met deze komedie nog iets zou worden. Dit komt vooral doordat de grappen echt de ultieme flauwheid zijn en deze me niet tot lachen aan wisten te zetten. Een man die een grot uitloopt en vervolgens wordt overreden door een trein, dat heb ik bovendien al eens eerder gezien. Wanneer de hoofdpersonen echter gaan werken voor de televisiezender, verandert er een hoop. Opeens is het niet meer alleen Weird Al die de grappen maakt, maar komt er een scala aan andere acteurs aan te pas. Bovendien in scènes die weinig verband houden met het hoofdverhaal, zoals reclamespotjes en videoclips. Op dit moment steeg UHF enorm in mijn achting en heb ik meerdere keren bijna krom gelegen van het lachen. Waarom ik deze film opeens wel kon waarderen is niet geheel duidelijk, maar een element hierin is Weird Al. Ik vind die vent -in deze film in ieder geval- asboluut niet grappig. Het is juist de hele cast om hem heen die de film naar een hoger en grappiger niveau tillen. Zo is de gast uit Seinfeld (zie Yahhrrrm's recensie hieronder) een enorm sterke toevoeging aan UHF. Wat mij betreft draagt hij de film meer dan Weird Al zelf. Zoals op het forum hieronder te lezen is vergelijk ik UHF met The Kentucky Fried Movie. Volgens Yahhrrrm niet terecht, maar het is onmogelijk om geen gelijkenissen te trekken. Dit zit hem voornamelijk in de opbouw met korte sketches. En wat die betreft zijn ze in The Kentucky Fried Movie toch wel net even wat beter. Ik heb echter sterk het vermoeden dat ik na een volgende kijkbeurt onderstaand cijfer een ruime verhoging ga toekennen. Op dit moment moet ze het echter met een kleine voldoende doen; het eerste half uur was namelijk echt dramatisch slecht.
Een film die ontsproten is aan het brein van `Weird Al` Yankovic met een acht beoordelen, dat behoeft wellicht enige toelichting. Welnu, sinds ik UHF voor het eerst aanschouwde (begin jaren '90) ben ik er simpelweg een fan van. Ik heb de prent daarna talloze malen bekeken en deze heeft wat mij betreft qua grappigheid totaal niet ingeboet. Dit is een Amerikaanse komedie, maar niet een van het standaardsoort. Het absurdisme is niet van de lucht; Onder meer The Wheel of Fish en Spatula City zijn hiervan lichtende voorbeelden. Daarenboven grossiert de film in geslaagde parodieën. Hierbij zien we onder meer Conan, Rambo, Ghandi en Indiana Jones op ridicule wijze voorbijkomen. De karakters spreken zonder uitzondering zeer tot de verbeelding en hebben allen hun eigen unieke vermakelijke trekjes. Yankovic zelf zet de hoofdpersoon neer en doet dit op zeer geinige wijze. Tevens is het casten van Michael Richards, later Kramer in Seinfeld, als schoonmaker Stanley Spadowski een schot in de roos. Verhaaltechnisch is UHF tamelijk simplistisch van opzet, maar dat is wegens de grote effectiviteit van de humor van ondergeschikt belang. Toch zou ik deze komedie tekort doen door enkel te spreken van een verzameling flauwe sketches, doch ik kan me in alle objectiviteit wel voorstellen dat de film als zodanig getypeerd wordt. Gelukkig is het beoordelen van films echter een subjectieve aangelegenheid en kan ik in conclusie melden dat UHF in mijn beleving een van de beste komedies ooit is. Dat ik er door dit statement er niet geloofwaardiger op zal worden, zal me worst wezen.
