Als ik niet nog dronken geweest van de excessieve hoeveelheid alcohol die ik nuttigde de nacht ervoor, had ik niet (nog eens) naar Space Jam gekeken. Bij een hernieuwde kennismaking met de film bleek ze niet zo slecht als in mijn herinnering. Vermaak wordt er absoluut geboden, op voor Looney Toons kenmerkende, cartooneske wijze. Tevens herbergt de film een aantal aardige bijrollen van Wayne Knight (Newman in de sitcom Seinfeld), Bil Murray en Danny de Vito die deze keer slechts auditief loopt te vervelen. Deze professionals krikken het acteerniveau enigszins op, want de ´acteerprestaties´ van de basketballers horen tot de slechtste die ik ooit aanschouwde. Vooral hoofdpersoon Michael Jordan levert een draak van een performance en is nog meer op zijn plaats op een honkbalveld, een gegeven dat in deze film ook nog even wordt aangestipt. De format van de film -live action gecombineerd met animatie- is eerder gedaan, maar er zijn slechtere films te bedenken in dit genre. (ook betere, red.) Erg goed is Space Jam natuurlijk ook weer niet, maar met een halfdronken kop is dat ook niet nodig, hetgeen evenzo geldt voor het simpele verhaal waarin His Royal Airness de Looney Toons helpt een wedstrijd te winnen van buitenaardse wezens die alle talent hebben gestolen van de beste spelers uit de NBA.
