Natuurlijk moest Woody Allen op zijn Europese rondreis na Londen, Barcelona en Parijs ook Rome aandoen. To Rome with Love is een niemandalletje waarin vier afzonderlijke verhalen worden verteld over Amerikanen en Italianen die verdwaald zijn in de eeuwige stad (en in de liefde). Het werd ook de laatste film van de Italiaanse acteur Giuliano Gemma die onlangs overleed in een auto-ongeluk; hij heeft een piepklein rolletje als hotelmanager.
Allen mengt zijn eigen aanpak met de meer burleske benadering van Fellini, zijn favoriete Italiaanse regisseur. Eén van de verhaaltjes, is gebaseerd op een minder bekende werkje van Fellini, Lo Sceicco Bianco uit 1952. De film werkt het best op momenten dat Woody zijn eigen stijl trouw blijft en verder werken de scènes met Italianen minder goed dan die met de Amerikaanse personages en acteurs. Blijkbaar was er sprake van een hinderlijke taalbarrière.
Roberto Benigni is soms grappig als een man die bij toeval beroemd wordt, maar zijn verhaallijn is matig uitgewerkt. Het op Fellini gebaseerde gedeelte, met twee echtelieden uit de provincie die zich geen raad weten in de grote stad, wordt enkel gered door een spetterend bijrolletje van Penelope Cruz als luxe snol.
De andere twee verhaallijnen zijn sterker. Woody zelf is erg grappig als een gepensioneerde muziekkenner die op bezoek in Rome toevallig een groot operatalent ontdekt (enige probleem: de man kan alleen goed zingen onder de douche). De beste indruk wordt gemaakt door Ellen Page en Jessie Eisenberg als, respectievelijk, een mannenverslindende actrice en de timide jongeman die tegen beter weten in verliefd op haar wordt. De twee personages hadden een betere film verdiend. Ik denk dat we beide acteurs nog bij Woody terug zullen zien, met name Page lijkt voor zijn films geschapen.
To Rome with Love kabbelt aangenaam voort, maar de film duurt te lang en sommige personages zijn niet goed uitgewerkt. Vooral geschikt voor liefhebbers van Woody en Rome.
