De stinkendrijke aristocraat Philippe is bij een ongeluk vanaf zijn nek verlamd geraakt. Hij leeft nu in een bittere staat in een groot stadshuis met veel personeel om zich heen. Een van de sollicitanten voor een baan als verzorger is de laagopgeleide, kleine crimineel Driss. Een zekere spontane levenshouding zorgt ervoor dat hij de baan krijgt. Driss denkt in eerste instantie alleen maar aan zijn toekomstige WW-uitkering, maar begint sympathie te krijgen voor zijn gehandicapte baas. Langzaamaan ontstaat er een hechte vriendschap tussen de twee, waarin afkomst en achtergrond geen rol spelen.

Bovenstaande klinkt vreselijk jankerig, nietwaar. Eerlijkheid gebied me dan ook te zeggen dat ik weinig vertrouwen had in deze waargebeurde rolprent. Het is dat een flink aantal mensen het een aanrader vonden en dat ik er een recensieexemplaar van kreeg thuisgestuurd. Vol goede moed en een beetje tegenzin ging de dvd-speler dus aan.

De Franse cinema is natuurlijk altijd al een van de meest productieve van Europa geweest en heeft vele pareltjes voortgebracht. Het is knap hoe ze arthousefilms net zo’n draai kunnen geven dat ze ook voor het grote publiek interessant worden. In Intouchables slaagt men daar dus ook uitstekend in, door telkens de lach te verkiezen boven de traan. Onverwacht is dit dus helemaal geen sentimentele tearjerker. De meeste grappen zijn zelfs welgeslaagd en het hoge tempo ervan maken dit tot een lekkere zit. Het acteerwerk is daarbij uitstekend te noemen.

Jammer zijn een aantal gaten in de plot . Zo is het onduidelijk waarom Driss tegen het einde van de film besluit om Philippe te verlaten. Ook lijkt er een kleine verhaallijn rondom oorbellen helemaal niet uitgewerkt te zijn, terwijl de openingsshot wel wordt gegeven. Ondanks dit soort kleine schoonheidsfoutjes is dit wat mij betreft een van de leukste films van het jaar.

DVD beschikbaar gesteld door De Filmfreak.