Een goed plot brengt dit politiek incorrecte The Klansman niet. De focus ligt op een brommende sheriff die de orde handhaaft door vooral niet teveel in te grijpen, maar uiteindelijk toch naar de wapens moet grijpen. Er broeit van alles in zijn stadje, na de verkrachting van een blanke vrouw. Alle zijweggetjes zal ik hier niet bespreken, daar het verhaal meer een excuus is voor een exploitatieve sfeerimpressie van een stadje racistische boerenkinkels in het diepe zuiden van de Verenigde Staten.

Deze film valt totaal niet serieus te nemen. En dat is ook meteen een van haar beste aspecten. Zoe zien we moordenaar OJ Simpson met een rifle de zwarte wraakengel uithangen. Geweldig is het wanneer hij zich verkleed als een KKK lid, om een echte Klansman om te brengen. Op de begrafenis van deze kerel slaat hij vervolgens weer toe.

OJ Simpson is niet de enige cultnaam in deze b-productie. Op zijn elfendertigst speelt Lee Marvin de hoofdrol en volslagen laveloos, hij dronk ten tijde van het filmen 3 flessen vodka per dag, mompelt en strompelt Richard Burton door de film. En dan hebben we ook nog Lola Falana, van de spaghetti western Lola Colt, en Cameron Mitchell die een volledig doorgedraaide rol neerzet als een beestachtige schoft. Het is, wat mij betreft, 's mans meest memorabele vertolking.

The Klansman is behoorlijk gewelddadig en toont op expliciete wijze verkrachtingen, lynchpartijen, brandende kruizen en wat dies meer zij. De climax is heerlijk overdreven met Lee Marvin die, tegen de achtergrond van een vlammenzee, een hele Klan afdeling neermaait. Goed is het allemaal beslist niet, maar ik heb me wel eens minder vermaakt met een film.