Bill en Ted zijn echt twee ontzettende nerds, helemaal wild van metal muziek. Hoewel de term metal in de jaren `80 natuurlijk nogal relatief was. Hun taak om een 10 voor hun spreekbeurt te halen zorgt voor het voor hun excellente avontuur, waar de film om draait. Het eerste gedeelte is voornamelijk een introductie in het verhaal, waarna hun queeste begint en ze allerlei historische figuren naar de moderne tijd halen. Vooral Socrates vind ik eruit springen, als een wereldvreemde filosoof, die zich ontpopt tot een ware adonis. Het tweede deel zorgt voor de problemen met de historische helden in de moderne tijd. Een winkelcentrum wordt volledig op zijn kop gezet door een keyboard-spelende Beethoven, zwemmende Napoleon en fitnessende Joan of Arc. Hilariteit ten top natuurlijk, en dat nog meer als Bill en Ted eindelijk hun spreekbeurt houden. Maar al met al ben ik toch lichtelijk teleurgesteld in de film. De humor is niet zo geweldig als ik had verwacht en de echte lachmomenten waren dan ook nogal spaarzaam. Tuurlijk is Bill en Ted een geinige film, maar er had veel meer met het concept kunnen worden gedaan.
De eerste van twee Bill & Ted films. Bill en Ted, twee leeghoofden van de metal band Wyld Stallyns, moeten een 10 halen voor hun geschiedenis spreekbeurt. Als dit niet gebeurt worden ze van school getrapt. Rufus, een gast uit de toekomst komt hun helpen, omdat de muziek van Wyld Stallyns de beschaving zal redden. Met behulp van een omgebouwde telefooncel die fungeert als tijdmachine, halen ze historische figuren varierend van Genghis Khan tot Billy the Kid naar het heden om hun spreekbeurt kracht bij te zetten.
Lekkere, melige comedy. In mijn optiek is Ted het beste personage dat Keanu Reeves ooit heeft neergezet. Party on, dudes!
