In een van zijn laatste filmrollen speelt veteraan Patrick Magee de gestoorde professor Robert Miles en hij doet op verdienstelijke wijze. Magee's personage zich er ook wel voor. De man kan communiceren met de doden en heeft tevens een aardig trucje met zijn zwarte kat in huis: Hij weet het beest te besturen en jaagt ermee mensen de dood in. Maar dan krijgt de man last van wroeging en besluit hij de kat om te brengen. Deze komt echter doodleuk weer terug en heeft het niet meer zo op zijn baasje...
 

Competente horrofilm van Fulci, losjes gebaseerd op Edgar Allen Poe's The Black Cat, maar met een stuk meer dodelijke slachtoffers. Da's aardig en levert enkele goede sterfscènes op. Het onderzoek naar de mysterieuze sterfgevallen door een smeris en een maateurfotografe is echter een minder geslaagde toevoeging aan het origineel. The Black Cat is echter een kort verhaal en er dient toch anderhaf uur speelduur gevuld te worden, nietwaar. Hiertegenover staat dat enkele interessante elementen uit het origineel bewaard zijn gebleven. Het vermoorden van de kat en de afdruk hiervan op een door brand geblakerde muur zijn bijzonder aardig vertaald naar het scherm.

Recentelijk had ik de pech om de Mexicaanse griezelaar Night of a 1000 Cats onder ogen te komen. Met een factor 1000 minder katten weet Fulci een stuk meer te overtuigen dan dat collega cineast Cardona een klein decennium eerder deed. De kat wordt uitstekend gefilmd en met behulp van goede montage weet het poezenbeest aardig wat schrik aan te jagen. Hoe het dier onfortuinlijke sukkels de dood injaagt getuigt van een sadistisch raffinement, wat het er allemaal niet minder lugbuer op maakt. De muziek van Pino Donaggio, een componist die ik lang niet altijd vind overtuigen, is ditmaal een schot in de roos.