Bob, of Piç Riza in de Turkse versie, is een vrolijke jongeman die de plaatselijke godfather besteelt om aan zijn geld te komen. Bob´s werkwijze is simpel, doch effectief: Met een hengeltje waaraan een microfoon bungelt zit hij op het dak om de gangster af te luisteren. Deze heeft namelijk steeds een ander wachtwoord in petto voor zijn handlangers om de pizzo (beschermgeld) te innen. Maar die handlangers komen dus iedere keer te laat, daar Bob eerder bij de poet is. Prutsende werknemers van de godfather worden buiten beeld afgeknald, de gangster kan zelf ook niet zo goed tegen geweld, maar Bob is de criminelen iedere keer te slim af. Met behulp van zijn deltavliegtuigje weet Bob bovendien iedere keer te ontkomen wanneer ze hem op het spoor zijn...

Erg flauwe film met Alberto Dell'Acqua in de hoofdrol. Ik ken de Italiaanse acteur  voornamelijk van de westerns waarin hij opdraafde en daarin stel ik zijn aanwezigheid nooit zo op prijs, maar hier is hij met zijn irritiante bakkes op zijn plek. Een irritant mannetje is namelijk exact wat hij vertolken moet. Het zijn stupide- en kolderieke avonturen waarin Dell'Acqua belandt. De acteur betoont zich vrij acrobatisch in de vele vuistgevechten die plaats hebben. Humor weet hij ook enigszins over te brengen middels zijn flierefluitende personage, die ook zomaar door Terence Hill gespeeld had kunnen worden. Deze Bob wordt, ondanks de aandacht van een blik andere babes, verliefd op een leuke jongedame (Gülsen Bubikoglu) die de dochter van de maffiabaas blijkt te zijn; een afgezaagd subplotje dat door de actrice toch nog enigszins te billijken valt.

De personages in deze lachfilm zijn vermakelijk genoeg en het Turkse decor zorgt voor een avontuurlijk sausje. Ik vind het een sympathiek filmje, maar feit is dat de grappen meestal niet heel erg denderend zijn. De film valt met zijn humor tevens wel eens in de herhaling en onttrekt zich hierdoor nauwelijks aan de middelmaat.