Tilburgers Jacqueline en Martijn verhuizen naar Amsterdam en komen hier in de wereld van de dance en drugs terecht. Terwijl zij een baantje zoekt in een smartshop, ligt hij vooral op de bank te zuipen en te blowen. Dit zet hun relatie onder druk, waardoor Jacqueline valt voor de charmes van drugsdealer JP. Naast seksuele diensten besluit ze pillen voor hem te gaan verkopen. Als ze haar geld gebruikt om een bevriende dj te financieren, blijkt het wereldje van de drugs plots veel harder te zijn dan ze in haar naïviteit had gedacht.

Naar de Klote! mixt de opkomst van de housescene met een slap romantisch verhaaltje. Bij uitkomen was deze film populair vanwege de hedendaagse plaatsing van het scenario en de flitsende cameravoering. Vijftien jaar later valt vooral op wat een enorme slechte prent dit eigenlijk is.

Om met die cameravoering te beginnen: die is ontzettend irritant en storend. Het continue heen-en-weer-beweeg werkt eerder misselijkmakend dan sfeerverhogend. Ook het kleurgebruik draagt hier weinig aan bij (of het moet aan mijn kopie hebben gelegen). Verder is het acteerwerk om te huilen. Hoewel Gernandt er nog het beste van probeert te maken, is het volstrekt helder waarom zijn tegenspeelster nooit meer in films of series heeft gespeeld; Haar acteerprestaties doen pijn aan de ogen.

En dan die setting waarin Naar de Klote! zich afspeelt. Tuurlijk is dat erg cool. Kijk naar een film als 24 Hour Party People, die perfect de opkomst van de new wave in Engeland laat zien. Hier is er echter voor gekozen om nietszeggende dancedeuntjes te gebruiken als muzikale ondersteuning. Waarom niet gewoon de hardcore of trance uit die periode gebruiken? Enige bekende nummer is van Flamman & Abraxas (niet voor niets de soundtrack), maar verder zijn het inwisselbare beats die de klok slaan.

Op het einde duiken de gezichten van Neerlands trots de Party Animals nog op. Het mag beschouwd worden als het hoogtepunt van deze film, waarmee ik maar aan wil geven hoe slecht genietbaar Naar de Klote! is.