Requiem for a DreamRequiem for a Dream introduceert in korte tijd een viertal personen. Als eerste is dat Sara Goldfarb. Deze vrouw, die op zich een vrolijk leven lijkt te leiden, is van binnen diep ongelukkig. Sinds haar man is overleden en haar zoon uit huis is voelt ze zich erg eenzaam. De enige geneugten in haar leven bestaan uit het kijken naar stupide quiz-programma's en op straat kwebbelen met haar vriendinnen. Naast Sara worden we voorgesteld aan haar zoon Harry. Sinds hij uit huis is, heeft hij er andere hobby's bijgekregen. Dit vooral het weten te scoren van heroïne, zodat hij met zijn vriendin Marion en beste vriend Tyrone kan gaan trippen. Hoewel de levens van de hoofdpersonen redelijk op rails lijken te liggen, is dit allemaal uiterlijke schijn. Wanneer Sara een telefoontje krijgt dat ze mee mag doen aan een quiz, is ze meer dan verrukt. Probleem is dat ze niet meer in haar mooie rode jurk past. Een bezoekje aan de dokter dus. Deze schrijft haar dieetpillen voor, maar deze brengen ook geen snel genoeg resultaat. Sara begint steeds meer van de pillen te snoepen en raakt hierdoor de volledige controle over haar leven kwijt. Ze eet niet meer en is volledig geobseerd geraakt met afvallen en deelname aan de quiz, die steeds maar uitblijft. Langzaam maar zeker raakt ze in een continue roes door de pillen, hetgeen pas opgelost wordt wanneer ze gedwongen wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dan is het echter al te laat voor haar. Zoon Harry en zijn vrienden hebben zo hun eigen problemen. De heroïne aanvoer in New York is in eerste instantie erg goed en ze weten er zelfs een klein handeltje uit de slaan. Maar dan gaat de drugskraan dicht. Met moeite weten ze hun dagelijkse dosis nog te scoren, maar als de koude winter aanbreekt gaat het goed fout. Er is helemaal geen drugs meer. De enige oplossing is dat Marion gaat prostitueren, hetgeen haar weinig gelukkig maakt. Harry en Tyrone besluiten naar Florida te rijden, waar nog wel genoeg dope moet zijn. Onderweg worden ze echter opgepakt door de politie. Regisseur Darren Aronofsky baarde al opzien met zijn fantastische regiedebuut Pi. Met zijn tweede speelfilm weet hij echter een nog beter product neer te zetten. Verdomme, wat een geweldige film is dit! De kijkervaring van Requiem for a Dream staat bol van het audio-visueel spektakel. Zelden heb ik de samenwerking tussen muziek en beeld zo sfeervol in beeld gebracht gezien. Het camerawerk van deze film is inventief en weet door korte, repetitieve shots duidelijke impact te maken op de kijker. Daardoor ga je helemaal mee op in de paranoia van de hoofdpersonen. Een gezellige beleving is Requiem for a Dream niet, daar er nergens ook maar een greintje hoop aan de horizon blinkt. Integendeel alle hoofdpersonen gaan in een jaar tijd volledig naar de knoppe. De opbouw in vier seizoenen en het voor alle personen identieke einde doet denken aan een neerwaartse spiraal. Men komt er niet uit maar gaat volledig naar de verdoemenis. Toch ervaar ik dit niet als een onplezante film, daar er -met goed zoeken- de benodigde humor in de film is gestopt. Deze wordt vooral gebracht door de fantastische acteerprestatie van Ellen Burstyn. Dit is typisch een film waarbij het lezen van deze recensie je geen duidelijk beeld geeft van hoe ze daadwerkelijk is. Aanraden doe ik hem je dan ook van harte. Eén van de beste films van de laatste tien jaar!
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
     |
 |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Requiem for a DreamDeze film doet mij denken aan trainspotting: Hetzelfde wereldje met drugs, achterbuurten en mensen die steeds beroerder uit gaan zien. Requiem for a Dream gaat echter wat dieper. Enerzijds is er de moeder die de obsessie heeft om af te vallen om zo in haar rode jurk te passen om vervolgens op haar favoriete tv-show te komen om hier te kunnen vertellen hoe gelukkig haar gezin is. In werkelijkheid is ze doodongelukkig en is dit slechts een droom waar zij zich aan vastklampt. De dieetpillen doen haar hallucineren. Anderzijds is er de zoon en zijn vriendin die gruwelijk verslaafd zijn aan drugs. Met dealen proberen ze geld bij elkaar te krijgen, maar prostitutie van de vriendin blijkt de enige uitweg. Zij leven allen in een neerwaardse spiraal die fataal zal zijn als er niets verandert. Een groot pluspunt van deze film is de manier van filmen: Korte beeldjes van verschillende handelingen die zich herhalen, beelden de loop van tijd uit waarin het leven zich herhaalt. Daarnaast zitten er een aantal effecten in die het hallucineren en de gedachtes van de personen uitbeelden (voorbeeld: een springende koelkast die uitbeeldt dat de moeder haarzelf helemaal wil volvreten eigenlijk). Zeer apart. Echter vond ik de film in zijn geheel niet heel erg pakkend. Ik kan niet goed uitleggen waarom. Vandaar dat de manier van filmen en Ellen Burstyn (de moeder) een dikke pluim krijgen voor orginaliteit en acteerwerk. De rest vond ik matig.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobers: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
