Een jochie ziet zijn ouders afgeknald worden door criminelen, daar zij niet tijdig hun schuld aan het gespuis konden inlossen. Twintig jaar later is het jochie, Mark Quinn, een snoeiharde politie agent geworden. Quinn is een typische actiefilm smeris; het soort dat een hekel heeft aan crimineel tuig, de regels aan zijn laars lapt bij het vangen van die boeven en derhalve zijn chef tot wanhoop drijft.

Quinn's methodes leveren hem dus nogal wat problemen op. Maar gelukkig verschijnt er 's nachts een ninja van de Iga clan die het tuig een lesje leert. Ik verklap maar vast dat Quinn en de ninja een en dezelfde persoon zijn, wat toch hopelijk geen verrassing is. Als wees werd Quinn namelijk opgepikt door een Japanse kerel die hem ninjutsu bijbracht.

Quinn's chef blijkt corrupt en staat al jaren op de loonlijst bij de mafia. Saillant detail is dat de baas van de criminele organisatie een van de moordenaars is van Quinn's ouders. Dit vormt voor Quinn een uitgelezen mogelijkheid om die oude rekening te vereffenen...

Zoals je aan de VHS covers links kunt zien, is deze film op verschillende manier in de markt gezet. Enerzijds als stoere cop movie in de beste traditie van het Sylvester Stallone vehikel Cobra -zelfs de hoes is erdoor geïnspireerd- en anderzijds als ninjafilm. Voor beide campagnes valt iets te zeggen.

De film is tamelijk clichématig en bevat genoeg tweedimensionale karakters om een kijkdoos mee te vullen. Actie is echter waar deze prent om draait en dat wordt in aardige mate geboden. De laatste tien minuten zijn het meest de moeite waard. Hierin jaagt de ninja de criminelen op in een bos en weet hij ze, stuk voor stuk, op sadistische wijze te grazen te nemen.

Romano Kristoff speelt de smeris/ninja en weet wederom, net als in bijvoorbeeld Black Fire, te overtuigen als stoere actieheld.