Mario´s vrouw is bijna het dodelijke slachtoffer van een seriemoordenaar. Er wordt een show begrafenis opgevoerd om deze killer te laten geloven dat ze dood is. Ondertussen blijft de maniak slachtoffers maken, waarbij hij zilveren halve manen achterlaat bij zijn (vrouwelijke) slachtoffers. Mario vindt dat de politie de zaak niet serieus neemt en besluit, met succes, zelf op onderzoek te gaan naar de seriemoordenaar...
 

 

Giallo van regisseur Umberto Lenzi die vaker films in het genre draaide. Als vakbekwaam uitgevoerd kun je de prent dan ook gerust typeren. De film doet het vooral rustig aan en het speurwerk van Mario, gespeeld door een redelijke Antonio Sabato, neemt de meeste tijd in beslag. Saai is dit niet, doch bovenmatig spannend evenmin. Het beeld van een verbeten amateur die het arrogante politiekorps te kakken zet met zijn speurwerk, is echter leuk en weer eens wat anders. Veel venijn spreidt de film niet tentoon, al lijkt het sleazy begin dit wel te beloven. Maar ach, verderop vinden we ook nog een memorabel fragment terug waarin de moordenaar een vrouw op bloedige wijze met een boormachine bewerkt; een innovatieve huivervondst waar omheen de Amerikaan Abel Ferrara zeven jaar later een hele film, de cultklassieker Driller Killer, maakte.

De seriemoordenaar neemt wraak voor de dood op zijn broer, die bij een auto ongeluk om het leven kwam. De bijrijdster in kwestie moet het naar zijn gevoel ontgelden. Hij weet echter niet precies welke dame het betrof, maar maakte een short list van zeven verdachten. Om er zeker van te zijn de juiste vrouw te vermoorden, wil hij ze alle zeven te grazen nemen. En de zilveren halve manen? Weet ik veel. Ik begrijp die seriemoordenaars nooit zo goed.