Corregidor speelde een belangrijke rol bij de verdediging tegen de Japanners tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de Slag om de Filipijnen gebruikte generaal Douglas MacArthur het eiland tot 11 maart 1942 als locatie van het geallieerde hoofdkwartier vanwege haar strategische locatie en rotsachtige landschap. Op 6 mei van dat jaar waren de Amerikaanse en Filipijnse troepen gedwongen zich over te geven aan de Japanners na de Slag om Corregidor.
(Bron: Wikipedia)

Tot zover de geschiedenis waarop Ferde Grofé Jr.'s Hell Raiders losjes is gebaseerd. In dit kijkbare Philipino trash vehikel met zijn Dirty Dozen achtige plot, gaat een groep stoere kerels op een schier onmogelijke missie. De mannen hebben allemaal hun eigen redenen om eraan deel te nemen. Deze lopen uiteen van avontuur tot persoonlijke wraak en vrijheid voor het volk.

Het gewelds- en actiegehalte is voldoende, met de meeste actie bewaard voor het laatst. Deze specifieke, voor deze productie, groots opgezette actiescène is de beste die de film heeft te bieden. Een hoop mensen wordt neergemaaid en in de buik gestoken met een variëteit aan steekwapens.

Het acteerwerk is vrij slecht, hetgeen goed past bij een b film als deze. Een positieve uitzondering hierop wordt gevormd door James Wainwright die een excentrieke explosievenexpert speelt. Hij is bij lange na niet van het niveau James Coburn in A Fistful of Dynamite, maar met gemak de beste, en meest vermakelijke, acteur van de film.

Het betreft hier een goedkope film met weinig originele ideeën. Het inmonteren van stock footage van de Slag om de Filipijnen bijvoorbeeld, benadrukt dit gegeven. Nochtans valt er, zonder al te veel ergernis, naar te kijken. Iets hoogstaands of diepgaands hoef je daarentegen zeker niet te verwachten van Hell Raiders. Ook geschiedkundig klopt er waarschijnlijk niet veel van. Maar goed, daarvoor zet je natuurlijk niet een domme actiefilm op.

Hell Raiders verscheen in Nederland op vhs, op het label Delta Productions.