Om een lange synopsis kort te maken: Vier klaplopers vernemen, na een stortvloed aan melige avonturen, dat een bende een lading goud pleegt te roven. Het plan is de bende hun gang te laten gaan, om er vervolgens zelf met de buit vandoor te gaan. Uiteraard gaan de zaken niet zoals gepland...
Dit is een spaghetti-western van het grappig bedoelde soort, maar daadwerkelijk grappig is de film zelden. Zoals wel vaker bij weinig inventieve films in het humor-genre is er van een plot nauwelijks sprake, valt de prent erg vaak in de herhaling en is de humor meestal weinig geslaagd. Toch valt Lo chiamavano Verità redelijk goed uit te zitten. Hoewel het gebodene dus zelden op de lachspieren werkt, slaat er geen irritatie toe. Ergens bleef ik benieuwd hoe het de vier kompanen, onder leiding van Mark Damon, zou vergaan. En toegegeven, de grap waarmee de film eindigt is een vrij goede (en met gemak het beste wat er qua humor geboden wordt). Niettemin moet geconcludeerd worden dat de film als komedie ondermaats werkt. Als western werkt de film al helemaal niet.
