Sinds zijn regiedebuut ging het razendsnel met de carrière van regisseur Quentin Tarantino. Helaas heeft het wonderkind het niveau van Reservoir Dogs na Pulp Fiction in mijn beleving nooit meer benaderd. Niettemin is Jackie Brown een zeer aardige film, maar mag het wat mij betreft niet in de schaduw staan van Tarantino's eerste twee films. Het op Elmore Leonard's Rum Punch gebaseerde Jackie Brown mist de snelheid van Leonard's vertelstijl, die kort en bondig is en genoeg verwikkelingen en geinige pesonages biedt om je als lezer niet te vervelen. Bovendien leveren de verhalen van de misdaadschrijver immer dunne boekjes op, die zonder al te veel inspanning te verslinden zijn. Niet in de laatste plaats daarom is Leonard (tevens o.a. Get Shorty en Touch) een van mijn favoriete auteurs. Hoewel de cast de criminele typetjes zonder uitzondering vakbekwaam neerzet, heeft Tarantino een redelijke hoeveelheid vaart uit het verhaal gehaald. De hierdoor onstane artistieke ruimte benut Tarantino onder meer om de kijker -wederom- deelgenoot te maken van zijn voetenfetisj en zijn fascinatie voor koffie. Dit zijn mijns inziens volstrekt irrelevante zaken die de kijkervaring er niet bepaald enerverender op maken. Het is geen noviteit te noemen dat Tarantino dergelijke futiliteiten in zijn films stopt, maar hier vormen het dissonante elementen die nergens toe bijdragen. Nochthans sta ik per saldo niet in het geheel negatief tegenover deze film. De cinematografische kunde druipt er vanaf en de rolbezetting is uitstekend te noemen. Vooral Samuel L. Jackson en Robert de Niro verschaffen goed vermaak. Bovendien weet de plot, ondanks het gebrek aan narratief vernuft, redelijk te beklijven.
