Zes criminelen, waarvan de meesten elkaar niet kennen, worden bij elkaar gezet door de norse Joe Cabot voor een klus. Een ieder van hen krijgt een codenaam toegewezen in de vorm van een kleur, opdat hun respectievelijke identiteit gewaarborgd blijft. Deze klus, een diamantenroof, gaat echter gruwelijk mis. Al voor het alarm afgaat is de politie ter plekke. Mr. Blue en Mr. Brown gaan dood tijdens een schietpartij. Ook Mr. Orange komt niet ongeschonden uit de strijd, hij krijgt een schot in zijn buik te verwerken als hij een auto steelt. Hij en Mr. White zijn de eersten die arriveren op de afgesproken plek, een afgelegen loods. Spoedig worden ze vergezeld door Mr. Pink, die de diamanten in zijn bezit heeft. Hij vermoedt dat er een undercover agent in hun midden is, maar wie? De gemoederen laaien enigszins op als Mr. Blonde zijn entree maakt in de loods. Op maniakale wijze heeft hij zijn ontsnapping weten te forceren uit de bank. Wellicht weet de agent in zijn kofferbak iets van een collega die undercover is bij deze klus. Al die tijd ligt Mr. Orange bloedend als een rund op de grond, soms bij bewustzijn. Joe Cabot en zijn zoon Nice Guy Eddie zijn op weg naar de loods en zijn niet bijster te spreken over de gang van zaken. Als ze vriend des huizes, Mr. Blonde, dood aantreffen volgt een Mexican stand-off ...
Dit regiedebuut van Tarantino is zijn beste film. De sfeer is uitstekend, dankzij een prima script en een uitgebalanceerde cast. De jaren ´70 soundtrack doet de film ook geen kwaad. Aan de roof zelf wordt weinig tot geen aandacht besteed. De kijker krijgt veel achtergrond informatie over de diverse criminelen en de nasleep van de klus. De vertelstijl is fragmentarisch, doch coherent. Er wordt veel gegoocheld met de chronologie, waardoor je niet te lang naar dezelfde onzin zit te kijken. Onzin zit er namelijk vrij veel in. Dialogen over bijvoorbeeld Madonna´s Like A Virgin en over het nut van fooien geven voegen verhaaltechnisch niets toe. Tarantino heeft ze daarentegen meesterlijk geschreven, waardoor ze wonderbaarlijk genoeg zelfs boeien. Als je Reservoir Dogs een keer of 20 hebt gezien gaan enkele lichte imperfecties opvallen. Deze irriteren allerminst, maar dragen juist bij aan de charme van de film. Reservoir Dogs is een zeer goede film, in mijn optiek een van de beste voorbeelden in het gangstergenre.
