Ik heb er bijna writer's block van gekregen, van het vooruitzicht een recensie te moeten schrijven van de Engelse film Purely Belter. Zoveel zin als ik in deze onderneming had, staat ongeveer gelijk aan de lust om -nota bene voor de tweede maal- de bewuste film te bekijken. Het is aldus gelegitimeerd te vragen waarom ik me dan waagde aan een hernieuwde kennismaking. Welnu, mijn twee gastheren hadden de ambitie de prent te bekijken en ik kon hun niet op andere gedachten brengen. In dat licht bezien is het des te wranger dat achteraf collectief geconcludeerd werd dat Purely Belter geen voldoende verdient. Nu is het niet zo dat het hier een gruwelijk misbaksel betreft, maar het lach en een traan-concept dat de film hanteert kon me nauwelijks bekoren en is zeker niet geschikt voor twee kijksessies. De factor drama heeft helaas de overhand. Dit wordt op zich oprecht gebracht, maar het troosteloze Newcastle sfeertje is in mijn optiek nauwelijks geschikt als decor voor een lange speelfilm. Dit gegeven maakt Purely Belter namelijk net zo grauw als het genoemde decor. Deze titel moet het vooral hebben van de humor, die zo nu en dan wél goed te noemen is. Zo stelen de twee jeugdige protagonisten uit deze prent de auto van Alan Shearer en kraken vervolgens diens muzieksmaak af. Het geinigste in dezen is de mislukte bankoverval die de twee plegen. Voor de rest zijn er nog wat vermakelijke personages zoals de dronken vader van een van de mannetjes en een psychopathische kaalkop. Tsja, dit is een feelgood movie van het Britse soort. Als dat je ding is, dan zit je op zich wel goed. Wat mij betreft is het echter niet te hopen ooit nog zo'n film tegen te komen. Ik kan er namelijk niet vrolijk van worden.
