Twee kinderen zijn aan het spelen op het strand. Een van de meisjes vindt een pop; zo'n geval met een trekkoordje eraan, wat dan leuke dingen begint te zeggen. Het meisje bezigt deze handeling een paar keer en krijgt wat korte zinnetjes te horen. Dan roept haar moeder dat ze weg moet gaan. Een oudere man met een tepelpiercing wordt wakker en kijkt versuft om zich heen of wat er met zijn tepel is gebeurd.......... In 1999 is deze korte film genomineerd voor een Gouden Palm op het filmfestival van Cannes. Op een tweetal andere filmfestivals heeft ze de hoofdprijs wel binnen weten te halen. Waarom weet ik niet. Devil Doll is op zich wel vermakelijk, maar om het met dergelijke grote prijzen te belonen gaat echt te ver. De beeldkwaliteit van het filmpje laat namelijk behoorlijk te wensen over. Daarbij is de plot enkel goed in het brengen van een komische onverwachte wending, hetgeen we in vrijwel elk kort filmpje terugzien. Een kleine glimlach op het gezicht en de minuut is weer voorbij. Het ene oor erin, het andere eruit noemen ze dat ook wel. Over 24 uur ben ik Devil Doll waarschijnlijk alweer vergeten.
