De kleine John Bennett doet de wens dat zijn teddybeer ‘echt’ wordt en voor altijd zijn beste vriendje zal blijven. Wonder boven wonder komt zijn wens uit en John en Ted blijken onafscheidelijk. Naarmate ze ouder worden veranderen hun hobby’s en gezamenlijke momenten. Dit schuurt met Johns relatie. Zijn vriendin Lori heeft er namelijk genoeg van dat haar vriend alleen maar aan het zuipen en blowen is met een knuffelbeer. John wordt voor een moeilijke keuze geplaatst: Ted of Lori.

Ted is het speelfilm regiedebuut van Seth McFarlane. Dit komische wonder van de jaren nul zullen de meesten vooral kennen van zijn werk met animatieseries Family Guy, American Dad! en The Cleveland Show. Ook op het witte doek blijft zijn gevoel voor botte humor gelukkig behouden. Dit uit zich het sterkste in de scènes waarin de teddybeer zijn wangedrag tentoonspreidt met drugs, drank en hoeren. Had Ted zich hierop gefocust dan was er sprake geweest van een kleine sensatie in komedieland.

McFarlane heeft er echter voor gekozen toch een clichématig Hollywood-script uit te werken. Dit betekent dat naarmate de film vordert, de romantiek langzaamaan de overhand begint te krijgen. De plot is daarbij zo voorspelbaar als de pest. Ted verliest hiermee als film zijn ruige randje en wordt een redelijk standaard en gezapig romcom-vehikel. Mijn beoordeling hinkt dan ook op twee gedachten, maar de vele lompe grappen van de teddybeer vergoelijken een voldoende.