Spencer Armacost is een succesvolle astronaut die samen met zijn maat Alex de ruimte in wordt geschoten voor wat een routineklus moet zijn. NASA verliest echter zo'n twee minuten het contact met de beide mannen. Snel worden ze terug naar aarde gehaald, waar ze niks lijken te mankeren. Spencer's vrouw Jillian bemerkt echter dat haar man's gedrag vreemde trekjes begint te vertonen. Als niet veel later Alex en zijn vrouw dood worden aangetroffen en er ook een hysterische oud-NASA medewerker op de stoep staat, moet Jillian voor haar leven vrezen. Kan ze haar man nog wel vertrouwen?
 

The Astronaut's Wife is door de critici neergesabeld. Niet terecht wat mij betreft. Enige echte stoornis is het soms warrige verhaal, waarin vooral een aantal zaken niet voldoende wordt uitgelegd. Ik zeg het niet vaak, maar in dit geval was een half uur meer speeltijd geen overbodige luxe geweest. Omdat de plot retespannend is, zou een dergelijke verlenging dan ook niet erg zijn.

Die extra tijd had men voor een drietal zaken moeten gebruiken. Ten eerste had de transformatie van het gedrag van Spencer beter en rustiger in beeld moeten worden gebracht. Ten tweede had de rol van de oud-NASA medewerker veel beter moeten worden uitgewerkt. Nu komt deze opeens uit de lucht vallen. Ten slotte had de werkelijke plot van deze prent -die ik niet zal verklappen- die pas op het einde daadwerkelijk aan bod komt veel sterker kunnen zijn met de extra speeltijd.

Zelfs met de genoemde tekortkoming geef ik The Astronaut's WIfe een ruime voldoende. Dat had dus nog beter gekund. Dat dat niet is gebeurd is spijtig, anders hadden we immers een van de betere films uit het scifi-thriller genre te pakken gehad. Ook nu is het echter geen straf deze film uit te zitten. Jammer alleen dat ze Charlize Theron met kort kapsel gecast hebben. Dan snap je als regisseur niet hoe je de sterkste troef van je film het beste in kan zetten.