Mucho culto, deze film van Paolo Cavara. Gemaakt met de kunde en ingrediënten die het tot een schoolvoorbeeld van de klassieke giallo maken. We hebben de mysteriueze mesmoordenaar en de gefrustreerde smeris die achter hem aanzit, maar liefst 3 Bondgirls maken hun opwachting en de begeleidende deuntjes zijn van niemand minder dan maestro Ennio Morricone.
 

 

Het meest intrigerende is de werkwijze van de seriemoordenaar van dienst: Eerst verlamt hij zijn slachtoffers, om ze vervolgens met messteken om te brengen. Ze moeten het dus bewust ondergaan, anders is er voor de sick fuck geen lol aan. Dit idee komt van de zwarte wesp die op dezelfde wijze tarantula's de dood injaagt; vrij cool gevonden.

Hoewel de film stijlvol is gemaakt en er aan moorden en leuke dames geen gebrek is, komt de film tekort op plottechnisch vlak. Vooral het waarom van de sadist is mager uitgewerkt, dit terwijl de prent er feitelijk wel erg op leunt. Maar goed, je kunt het slechter treffen dan bij La tarantola dal ventre nero, zoveel is zeker.