Actrice Eleanor Loraine heeft last van geheugenverlies en hallucinaties. Haar vriend Peter was vijf jaar geleden om onduidelijke redenen vermoord. Loraine was hiervan getuige, maar heeft de herinnering aan de moord geblokkeerd. Nu wordt ze achterna gezeten door de moordenaar van Peter die haar uit de weg wil ruimen...
 

 

De doder is aan de telefoon luidt de Vlaamse titel van deze prent. De (fraaie) poster van onze zuiderburen kopt met 'Lage Landers' Willeke van Ammelrooy en Roger van Hool, doch zij fungeren slechts in bijrollen. Het zijn namelijk Telly Savalas en Anne Heywood die het meest van belang zijn. Wat mij betreft is het een Savalas vehikel. De man is dringend aanwezig, zonder daarvoor heel veel bijzonders te doen. Savalas speelt de killer en doet dit kalm, maar gedecideerd. Een genot om naar te kijken eigenlijk. Zelfs als hij, voor de zoveelste keer, een peuk opsteekt of een glas wiskey inschenkt. Net als vele andere gialli is L'assassino... è al telefono feitelijk een grote J&B reclame.
 

 

De Belgische settings, Oostende en Brugge werden aangedaan, werken uitstekend. Met op de achtergrond de bedwelmende klanken van een sublieme Stelvio Cipriani score lijkt er zich dan ook iets moois te ontspinnen.

Problematisch is echter de mozaiek die het geheugen van de hoofdpersoon is. Als kijker weet je namelijk net zo weinig als zij. Feit en fictie lopen bovendien door elkaar, hetgeen het er niet makkelijker op maakt. Het tempo is hierbij loom en de flashbacks lijken je ook al met een kluitje het riet in te sturen. De dramaturgische vondst waarmee men op het einde komt aanzetten kon me niet echt bevredigen. Een Deus ex Machina bijna, gemakzuchtig als "En toen kwam er een olifant met een lange snuit, en die blies het verhaaltje uit".