I Sette di Marsa Matruh (La Lunga Notte dei Disertori)
We zijn in Noord-Afrika, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vier Britse officieren raken na een aanval van de Duitse troepen van Generaal Rommel verzeild achter de vijandige troepen. Ze treffen daar drie vrouwelijke militairen aan (onder wie een legerarts en een showgirl die voor amusement zorgde aan het front) die de aanval ook hebben overleefd. De vier mannen en drie vrouwen proberen wanhopig om uit de handen te blijven van de Duitsers, maar ze zitten vrijwel zonder water, en de woestijn is meedogenloos.
Het verhaal van een groep overlevenden die door de woestijn moeten trekken, is vaker gebruikt, maar het gemengde gezelschap is nieuw (en een aardige vondst). De personages zijn tamelijk stereotiep, maar er zijn diverse spannende momenten en de gevechtshandelingen (veelal kort en fel) zijn stijlvol in beeld gebracht. Jammergenoeg valt de grote actiescène aan het slot (doorgaans het hoogtepunt) wat tegen. Er wordt een poging ondernomen om plaatselijke Bedoeïenen op te laten treden als de cavalerie die op het laatste moment redding brengt, maar het ziet er allemaal wat chaotisch uit.
I Sette … heeft weinig bekendheid, wellicht omdat de cast geen enkele ster herbergt. Er is geen Van Cleef, Garko of Stafford. Er is zelfs geen taktische bijrol van Klaus Kinski. Jammer, want de film zit boven de middelmaat van het genre. De fotografie is erg fraai, met fraaie opnamen van de woestijn (de film werd opgenomen in Egypte) en diverse verrassende camerastandpunten. De vrouwen zijn aantrekkelijk en zien er zelfs na een week in de woestijn, met het water op rantsoen, pico bello uit, fris gewassen, en met ieder haartje perfect in de plooi. Joost mag weten hoe ze dat hebben klaargespeeld.
