Route IrishDe vorige film van Ken Loach, Looking for Eric, was een lichtgewicht komedie, met Route Irish levert de Britse peetvader van het sociaal-realisme een van zijn meest intense drama’s af. De handeling van Route Irish hangt samen met het besluit, genomen in 2004, om bepaalde privébedrijven toe te staan om in Irak zaken te doen en ze voor de gelegenheid een gepriviligeerde status toe te kennen. Een van de beloften was dat werknemers niet onder het Irakese recht zouden vallen, hetgeen betekende dat er een soort wetteloze toestand werd geschapen.
De hoofdpersoon heet Fergus, een jongeman van een achter in de twintig uit Liverpool. Hij heeft zojuist het bericht ontvangen dat zijn vriend Frankie om het leven is gekomen in Baghdad, op de zogenaamde ‘Route Irish’, de weg naar het vliegveld, de gevaarlijkste weg ter wereld. Fergus voelt woede, razernij, maar kampt ook met schuldgevoelens. Frankie en hij werkten als bewakingsbeambten voor een privéfirma in Irak, en Frankie werd uitgerekend door hem overgehaald om de job te aanvaarden. Al snel blijkt er iets niet te kloppen rond de dood van Frankie. Op zijn GSM staat een filmpje waaruit blijkt dat hij betrokken was bij een incident waarbij het vuur werd geopend op een onschuldige familie. Iedereen is nu op zoek naar de GSM, ook de persoon die de fatale schoten loste. Fergus vermoedt dat Frankie uit de weg is geruimd, en neemt een technicus en tolk in de hand om de zaak te onderzoeken. Hoewel de gebeurtenissen waarom het allemaal draait zich grotendeels in Irak afspelen, situeert Loach zijn film vrijwel geheel in Liverpool. Ooit een vuile havenstad, alleen bekend vanwege de The Beatles, blijkt Liverpool vandaag de dag te zijn uitgegroeid tot een trendy metropool. De vuile oorlog dringt de film binnen via korte, grofkorrelig ogende scènes, die vaak vanuit een persoonlijk standpunt van de betrokkenen zijn gefilmd. We worden als kijker haast persoonlijk geconfronteerd met de chaos. Er is in Groot-Brittanië veel te doen geweest rond deze film. Route Irish zou weinig subtiel zijn en een erg cru beeld schetsen. Dat klopt ook wel, toch is de film minder eenzijdig dan sommige critici beweerden. Niemand komt ongeschonden uit deze film, uiteindelijk zelfs de kijker niet. Fergus, de hoofdpersoon van de film, geldt als morele ankerpunt, we bezien de gebeurtenissen door zijn ogen, en beleven een plaatsvervangend genoegen wanneer hij de ‘schuldige’ onder handen neemt. Maar dan ontdekken we, samen met hem, dat we een geweldige fout hebben gemaakt. Bekentenissen die worden afgedwongen zijn niets waard.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
