Een overwerkte politieagent verwaarloost zijn vrouw daar hij naarstig op zoek is naar een seriemoordenaar die Antwerpen onveilig maakt. De (voornamelijk) vrouwelijke slachtoffers kregen allen een potlood door de neus geboord. Op onbeholpen wijze zien we de diender bezig met zijn opdracht.  Terwijl hij tevens zijn pathethische huwelijk probeert te redden, zijn vrouw gaat vreemd, duikt een schimmige fotograaf op in zijn leven, met wie hij bevriend raakt...

Daar hij de financiering van een beduidend prestigieuzer filmproject niet kon rondkrijgen, maakte Guy Lee Thys "uit razernij"* De potloodmoorden. Klaar met bedelen bij de overheid, financierde hij de prent bovendien uit eigen zak. Dat de film erg goedkoop is, is helaas goed te merken. Dat hij iets anders deed dan destijds gangbaar was is niettemin prijzenswaardig.

De film wordt wel eens omschreven als een Vlaamse giallo. Met een verknipte seriemoordenaar en een politieagent die naar de maniak op zoek is als ingrediënten, valt deze analogie te begrijpen. Waar de Italiaanse collega's echter vaak fraai gestyleerd zijn en uitblinken in vergezochte plotwendingen die het gissen naar de identiteit van de moordenaar moeilijk maken, hoef je bij De potloodmoorden niets van zulks te verwachten.

Wie de moordenaar is wordt vrijwel meteen duidelijk. Het scenario steekt, naast de clichés van de gestreste smeris, wat dat betreft veel te simpel inelkaar. De moorden zelf hadden voor spanning kunnen zorgen, doch ook dat is niet het geval. Bovendien vinden de gruwelen vooral buiten beeld plaats.

De potloodmoorden doet als thriller zijn werk ronduit slecht, maar gelukkig wordt er anderzijds vermaak geboden. Engiszins althans. De dialogen zijn vaak, al dan niet zo bedoeld, grappig en de behoorlijk racistische agenten konden mij ook wel aan het lachen brengen.

Ik zag De potloodmoorden ooit op Filmnet (tegenwoordig Canal+) en de film was me op een of andere manier altijd bijgebleven; het zal de titel geweest zijn. Inmiddels is de film beduidend moeilijker te verkrijgen, maar toen ik een oude vhs uitgave ervan kon bemachtigen, aarzelde ik niet. Hoewel ik deze cultproductie van onze zuiderburen wel mag, denk ik dat er wederom een jaar of 20 overheen zal gaan wil ik haar nogmaals aanschouwen. Een voldoende zit er, ondanks mijn sympathie voor dit "politiefilmke"*, echter niet in. Daar is De potloodmoorden echt veel te slecht voor.

* http://www.klappei.be/magazine.php?cat=59&id=258