Nadat haar moeder is overleden, doet haar stiefvader het voorkomen alsof zij verantwoordelijk is voor de plotselinge dood van haar zusje, terwijl het feitelijk de hand (en een ander lichaamsdeel) van de stiefvader zelf waren die het sterfgeval veroorzaakt hebben. Desalniettemin wordt Babydoll, want daar hebben we het over, door hem naar een inrichting voor psychiatrische patiënten gebracht. Om zeker te zijn dat de waarheid niet naar buiten komt betaalt hij de verpleging een flinke som geld om een lobotomie op Babydoll uit te laten voeren.
 

Babydoll creëert voor zichzelf, vooruitlopende op de dag van haar behandeling, een fantasiewereld, waarin ze werkzaam is in een bordeel onder leiding van de gangster Blue. Met een viertal andere danseressen maakt ze een ingenieus ontsnappingsplan. Hiervoor zijn vijf voorwerpen  benodigd: een plattegrond, vuur, een mes, een sleutel en een geheim object. Om aan deze objecten te komen, creëert Babydoll opnieuw een aantal fantasiewerelden, waarbinnen ze met haar vriendinnen de items kan vinden. Zo vinden ze de plattegrond door in gevecht te gaan met door stoom aangedreven nazi’s in een loopgravenoorlog en verkrijgen ze het vuur door een babydraak te verslaan, die in een kasteel vol met orcs woont. Blue heeft echter door dat de dames met een ontsnapping bezig zijn en ze alles op alles om dit te voorkomen.
 

Een film die wegkijkt als ware het een computerspel: zo is Sucker Punch in een flink aantal reviews beschreven. Een terechte vergelijking wat mij betreft, maar ik zie niet in wat er negatief zou moeten zijn aan deze typering. Dat waren veel critici namelijk ook over deze film. De gamevergelijking is makkelijk gemaakt. Er moet immers een aantal items worden gezocht in totaal verschillende fantasywerelden, waarbij de methode van aanpak van de vijf vrouwen meestal gewelddadig van aard is, met geweren, zwaarden of de blote vuist. Grafisch oogt alles als een tiet: mooie fantasywerelden, vette effecten en goed gebruik van kleuren, waarbij ook de muziek zeer goed de sfeer van de verschillende ‘levels’ weergeeft. Zelfs IJslandse zangeres Björk -zeker niet mijn favoriet- scoort punten door het gebruik van haar nummer Army Of Me.
 

Naast goede effecten zijn ook de dames goed gecast. Hoewel niet allemaal even knap (babes hebben geen korte haren, punt!) dragen ze leuke outfits, bestaande uit korte rokjes en strakke truitjes. Sucker Punch is dan ook een film die vooral voor mannen is gemaakt, meer specifiek nog voor mannen met een voorliefde voor nerderige shit. Alles, maar dan ook bijna alles wat de innerlijke nerd kan bevredigen komt in deze film voorbij: samurai, robots, orcs, draken, nazi’s, en zoals gezegd babes. Wat wil je nog meer in een film?
 

Ik zou me kunnen voorstellen dat je zegt: een fatsoenlijk verhaal. Dat is namelijk een van de dingen waarin Sucker Punch tekort schiet. De vertelling heeft eenvoudigweg weinig om het lijf. Toch heeft me dat geen enkel moment gestoord, eenvoudigweg omdat de aankleding zo lekker is, de vaart er continu goed in zit en er geen ruimte is voor saaie emotionele uitspattingen. Gewoon vette fantasy-actie zoals je die wilt zien zonder na te hoeven denken.