Simon Werner a disparu ...Simon Werner a disparu … (Simon Werner wordt vermist …) begint op een verjaardagsfeestje. Een jongen en een meisje ontvluchten samen even het lawaai en de drukte. Als het meisje zich even terugtrekt in het bos voor een kleine boodschap, weerklinkt er plots een doordringende gil. We vangen een glimp op van een bebloede hand en … … en dan zwiept de film tien dagen terug in de tijd. We vallen midden in een gesprek tussen een aantal klasgenoten die zich afvragen wat er is gebeurd met Simon Werner, die al dagen wordt vermist. Er worden roddels uitgewisseld en verdenkingen uitgesproken. Simon was populair bij de meisjes en had verkering met Alicia, maar hij zou het met haar hebben uitgemaakt. Een ander zegt dat hij stiekem homo was en speciale diensten verleende aan de leraar Natuurkunde, ook een stiekeme homo. De zoon van die leraar natuurkunde is net zo’n engerd als zijn vader, misschien heeft hij … … en zo koestert iedereen zijn verdenkingen. Net als in de recente Nederlandse thriller Schemer is Simon Werner a disparu… beïnvloed door Elephant van Gus van Sant. De vertelling gaat heen en weer in de tijd en we bezien de gebeurtenissen afwisselend door de ogen van verscheidene personages. De jongeren zijn leerlingen aan een Frans lyceem in de buitenwijken van Parijs. Maar terwijl Schemer (net als Elephant) op een groot drama was gericht, focust de debuterende regisseur Fabrice Gobert op kleine dingen: de leugentjes, fantasietjes en jaloezietjes van zijn vroegrijpe hoofdpersnages. Ook de oplossing van het raadsel heeft hiermee te maken.
Deze debuutfilm werd in Frankrijk erg goed ontvangen. Het is duidelijk dat Gobert en enkele leden van zijn piepjonge cast over het nodige talent beschikken. Met name de rossige Ana Girardot is sensationeel als het gedumpte vriendinnetje van de verdwenen Simon. Ook de vormgeving en sfeertekening maken een verzorgde indruk. De film is gesitueerd in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw, op het breukvlak van het modernisme en postmodernisme: de school is een kaal gebouw in de stijl van Le Corbusier, alom verrijzen nieuwbouwwijken, maar de kinderen gebruiken ook nog de oude platenspelers van hun ouders , enzovoorts. Uiteindelijk werkt de film echter beter als een studie van adolescentie dan als thiller. De oplossing voor het raadsel is geloofwaardig, maar wordt iets te vlug afgehaspeld en je blijft als kijker een beetje verweesd achter. Je had er meer van verwacht …
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
  |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
