De broer van Sean '007' Connery speelt de broer van -hoe kan het ook anders- een superspion in deze Italiaanse spionagekolder. De bloedverwantschap met de befaamde grote broer, die niet beschikbaar is voor de missie in kwestie, is genoeg om Neil Connery op een boodschap te sturen; dit terwijl deze Dr. Neil Connery zelf toch echt geen professioneel employé is van een geheime dienst. Gelukkig beschikt de plastisch cirurg over een aantal competenties die goed van pas komen. De man kan hypnotiseren, liplezen, een robbertje vechten en heeft voldoende scheikundige kennis om met minimale middelen zaken te doen ontploffen.

Neil moet het opnemen tegen een megalomane schurk en diens misdaadsyndicaat. Verrassend is het niet dat deze Thanatos de wereld wil overnemen...

Een beetje armetierig is het natuurlijk wel wat er hier wordt voorgeschoteld met deze 'Bondsploitation'. Aan de andere kant heeft de prent weinig tot geen pretenties. Zelfs de gerenommeerde componisten Ennio Morricone en Bruno Nicolai draaien hun hand niet om voor geplagiëerde muziek, waarvoor ze eigenlijk niet eens de credits zouden mogen ontvangen.

De publiekstrekker zou moeten zijn Connery. Neil Connery. Juist, ja. Het concept op zich is grappig genoeg. Of beter gezegd: Lachwekkend genoeg. Ik zou namelijk een klaagzang kunnen afsteken over de absentie van acteerkwalieiten bij deze man, terwijl er nog meer valt te zaniken over de volstrekte afwezigheid van enig charisma. Feit is echter dat het 'broertje van' kwam opdagen voor een vuist vol Lire en dat zal voor de makers volstaan hebben.

Gelukkig heeft de prent meer te bieden dan de waardeloze Neil Connery. Acteur Adolfo Celi bijvoorbeeld, die een heerlijke slechterik neerzet. Voorts valt er te genieten van voldoende actie en is er een rits leuke dames in groovy pakjes. De plot is echter, net als de hoofdrolspeler, zwaar onder de maat. Per saldo is de film echter goed genoeg voor op een zondagmiddag en valt hij, afgezet tegen vergelijkbare producties, niet echt uit de toon.