Nb Spoilers
Giallo van vakman Umberto Lenzi, die raakvlakken kent met enkele andere films die hij in het genre draaide -met name Orgasmo en Paranoia- in de zin dat er een maatschappelijk geslaagde hoofdpersoon betrokken is bij moorden. Tevens speelt de prent zich grotendeels af bij daglicht, hetgeen vervreemdend werkt voor een dergelijke thriller. De verschillen zijn echter talrijker. Allereerst is er geen sprake van een complot, maar is de hoofdpersoon zelf de moordenaar vanwege een psychische aandoening. De film is daarenboven veel vager. De kijker wordt om de tuin geleid en wijsgemaakt dat de hoofdpersoon slachtoffer is in plaats van dader. Wegens zijn psychische gesteldheid denkt hij dat al die vreemde dingen die met hem gebeuren zowat zonder reden zijn. Daar je als kijker vrij lang volstrekt in het duister tast omtrent het hoe en waarom, doet de prent lang aan als een registratie van de nachtmerrie die de man meemaakt.
 

 

De broer van de hoofdrolspeler blijkt bezig te zijn om zijn bloedverwant in een gesticht te stoppen. Wanneer dit niet lukt, gaat hij over op plan b: De broer moet dood, om zo niet de familie rijkdommen in gevaar te brengen. Middels flashbacks komen we erachter dat de hoofdpersoon een seriemoordenaar is, wat wordt veroorzaakt door een erfelijke afwijking. Ook de 'normale' broer blijkt hiervan echter last te hebben..

Het is aardig van Lenzi dat hij op het einde de zaak even goed uitlegt, want voordien is de prent maar moeilijk te behappen. Niet dat de film dan niet te trekken is; de droomachtige vertelstijl ging er bij mij goed in.

Spasmo is een sfeervolle film die verhaaltechnisch wellicht niet overtuigt, maar dit ruimschoots goedmaakt met mooie plaatjes, mysterie en mooie muziek van Ennio Morricone. Giallo fans en/of liefhebbers van vage films kan ik de film van harte aanbevelen.